| Marius wszedł za Chiarą do drugiego pokoju. Gdy poprosiła go by się rozgościł, tan zdjął płaszcz i przewiesił go prze z oparcie krzesła. Stał przez chwilę rozglądając się po pokoju. Następnie by się dokładniej przyjrzeć obszedł go dookoła. Co chwila przystawał na chwilę przed obrazem lub przed wiszącą na ścianie bronią. Spoglądał w oczy postaciom widniejącym na portretach. Przyglądał się pejzażom uwiecznionym przez malarzy. Najdłużej przyglądał się zabytkowym broniom na ścianach. Większość imponująco zdobionych, najczęściej motywami roślinnymi. Aczkolwiek na ostrzu jednego topora widniała wygrawerowana podobizna lwa. Tak go to zajęło, że dopiero po chwili dotarło do niego, że kobieta do niego mówi.
Opamiętał się i nieco zawstydzony swoim nagannym zachowaniem usiadł na krześle. Samo krzesło było równie piękne co broń i obrazy. Najprawdopodobniej z dębowego drewna, ozdobione było również licznymi roślinnymi motywami. Słuchając Chiary rycerz gładził dłońmi oparcia krzesła, jakby zmysłem dotyku chciał im się lepiej przyjrzeć.
Ostatnie słowa białowłosej nie poprawiły mu humoru. Pogoń za Von Goldmanem była jego pierwszą samodzielną misją. Na nie wypełnienie jej nie pozwalał mu honor oraz szczera chęć zemsty. Nie zamierzał ustąpić. Chyba, że sam Mistrz Zakonu go do tego zmusi. Był pewny, że pokona każde trudności, które napotka na swojej drodze.
- Co to znaczy? - spytał. - Nie przybyłem tu zajmować się rebelią. Jednak jeśli ma ona wpływ na moją misję, to chciałbym o tym wiedzieć.
- To, że nie mam dużo czasu jest oczywiste. Ten plugawy nekromanta ma nade mną przewagę. Wiem też, że nie przybył do Estalii bez powodów. Jednak jego śmierć spraw, że wiele pytań stanie się nieaktualnych.
__________________
Nic nie zostanie zapomniane,
Nic nie zostanie wybaczone.
Księga Żalu I,1 |