Mr.Aru:
Często kreujemy bohaterów będących istotami, którymi chcielibyśmy być. Postacie, które stworzyliśmy ze zbioru cech, którymi chcielibyśmy być obdarzeni. O to mi chodziło. A i kompleksy też niektórzy leczą...
Albo ja mam nadzwyczaj rozbieżne marzenia, albo to co napisałeś można odnieść do co najwyżej części erpegowców. Dlaczego? Grałem (tu, na innych forach, na czatach) m. in: wątłym, zawadzającym drużynie bardem; 'przekokokszonym' magiem; seksowną wampirzycą; żołdakami, zwykle szybkimi i zwinnymi szermierzami lub łucznikami (sic!); absurdalnie głupim goblinem oraz despotycznym władcą z gigantycznym ego i mikroskopijnym talentem do polityki (tymi dwoma w Nieborakach). Jednymi grałem z przekory, aby udowodnić, że potrafię zagrać nawet najdziwniejszą postać (czasem nie wychodziło), a innymi dlatego, że sprawiło mi przyjemność granie kimś 'lekkim'. Jest jeden typ postaci, którymi grać nie potrafię – przygłupi osiłek (w poważnej sesji, bo jeśli klimat pozwala na dozę absurdu, to mam nieco więcej pola do popisu).
„Etapy” podane przez Behemota chyba dość dobrze obrazują podejście ogółu graczy. Wydaje mi się, że spora część się niestety zatrzymuje na etapie drugim.
A jeśli chodzi o pytania stawiane na początku tematu przez Komtura, to myślę, że... sam nie wiem. Z jednej strony nie wydaje mi się, aby morda zamiast twarzy jakoś niebywale przeszkadzała w „rabowaniu, paleniu i gwałceniu”, a z drugiej znów postaci, których wygląd streścić można słowem „brzydal” tworzyłem tylko do sesji absurdalnych. Hmmm... może czas na zmianę? W końcu gra brzydkim bardem to jakieś wyzwanie
Jak widać 'problem' braku postaci-brzydali nie dotyczy tylko kobiet.
