Zgodzę się z przedmówcami odnośnie zróżnicowania tematu.
Osobiście najlepiej czuję sie w wersji storytellingowej, gdzie wręcz wymagana jest od piszącego dopowiednio ubarwiona i soczysta walka.
Suche stwierdzenia typu "to ja go tnę" nijak mają się do piękna jakie moze przebijać z odpowiednio dynamicznego, szczegółowego i pełnego pasji opisu wyniku utarczki.
Czy są tu miejsca na retrospekcje, spekulacje i zadumę? Wydaje mi się, że zależy wszystko do tego jakim sosem to podlejemy. Po pierwsze warto urealnić sens takich rozważań w walce w ogóle. Musza one być czymś jasnym i pożytecznym rozgrywce podyktowanym.
Istotnie, wspominanie dzieciństwa, traumatycznej pierwszej potyczki z Burkiem sąsiadów, ucięciem ogona radskorpionowi, czy wydłubaniu oka ogrzycy, powinny mieć jasne przełożenie na obecną sytuację walczącego. Brak jasno uzasadnionego związku przy takich wtrętach chyba jest niepotrzebny.
Mnie generalnie jedno wydaje sie ważne. Słowo pisane trafi nie tylko do mistrza gry od gracza. Sesje czytają też inne osoby. Czy nie jest więc ukłonem w stronę owego postronnego odbiorcy dać coś z siebie i pryz walce? Właśnie po to, by nie pomijał suchych fragmentów znudzony, a mógł zachłysnąć się błyskiem stali, wirującymi w starciu śmiertelnymi wrogami, by mógł wyczuć słoną krople potu, drżenie powieki, napiecię mięśni i irytujący smak adrenaliny w gardle...
Walka powinna byc piękna. Szybka, zabójcza, skuteczna...ale bogata w szczegóły. Niekoniecznie okraszona wywodem na temat wyższości agrasji nad pacyfizmem, czy wspomnieniem malinowego placka sprzed wojny, ale obrazowa, pobudzająca i dająca kopa akcji.
Ot i tyle
