Erthon

Gdy Arthan wraz z Nurielem weszli do pokoju ujżeli Goblińskie kobiety oraz Gruumbarzyńce bacznie przyglądającego się im niczym w niedawno namalowany obraz.
-Grhm...-odchrząknął gruumbarzyńca.-Czyja teraz kolej?- zapytał goblinek siedzących obok niego.
Gdy zabawa z Goblinkami trwała w najlepsze, Arthan oraz Nuriel siedzieli obok pewnej kobiety którą widzieli pierwszy raz na oczy.
Nuriel siedząc zamyślony wpatrywał się w podłoge, Arthanowi po głowie chodziły myśli...Czemu własnie oni...Czym obrazili bogów że musza przeżywac to piekło. W całym pokoju pełno było kości Arthan z widoku czaszek rozpoznał że są to kości Stworzeń myślących. Obok Arthana leżała pęknięta w pół kość, była storzkowato zakończona i leżała na wyciągnięcie ręki. Więc Arthan zabrał ją i schował do rękawa. Gdy myślał że wszystko sie udało i poszło po jego myśli, podszedł do niego Gruumbarzyński strażnik stojący przy drzwiach.
-Co ty robisz parszywy gnoju?!- zapytał łapiąc Arthana za kołniez jego szaty
-Ja tylko...- lecz Grumbarzyńca nie dał mu skończyć.
-Wysyp wszystko co masz w kieszeniach ty Elfickie ścierwo!- krzyknął.
Kłutnia zainteresował się Grumbarzyńca grający z goblinkami w kości.
-Co tu się do chuja dzieje?! Co musze zrobić żeby miec spokuj ?!- podchodząc do Arthana kopnął czaszke która trafiła go w żebra.
-Ten nędzny szczur coś kombinuje!-powiedział strażnik.
-Ej ty paskudny bydlaku! Pokaż co masz kieszeniach!- powiedział drugi grumbarzyńca.
Arthan nie chcądz denerwować grumbarzyńców pokazał im puste kieszenie.
-Ty nędzny oślizgły robalu! Siadaj i ani słowa!- powiedział strażnik rzucając Arthanem o ściane.
Nuriel nie mogąc nic zrobić patrzał na swego przyjaciela którym pomiatają tak splugawione istoty jak gruumbarzyńcy.
-Nic Ci nie jest przyjacielu?- spytał go Nuriel.
-Nie...Wszystko w porządku- wyszeptał Arthan.-Kim jest ta Kobieta?- wyszeptał ponownie.
Lecz Nuriel nie znał odpowiedzi na to pytanie.
Arthan kładąc głowe na zgięte kolana staral sie zebrać mysli oraz zastanowic sie co może zrobić ze znalezioną kością.