| - Kupy błota nigdy nie nauczysz manier... - bąknął Nuriel.
Odprowadził krasnoluda wzrokiem, który mógł oznaczać tylko coś niedobrego. Kiedy wyszli, elf podszedł do przyjaciela.
- Arthanie - zaczął - przepraszam za to, że wcześniej na ciebie nawrzeszczałem. Po prostu pod tą ziemią... czuję się strasznie. Cieszę się, że jesteśmy tu razem. Bez twojej obecności nie miałbym na tyle sił, żeby zrobić cokolwiek. To tylko twoje towarzystwo chroni mnie jeszcze przed obłędem. - położył Arthanowi dłoń na ramię i lekko go ścisnął.
Widząc, jak bardzo senny jest jego towarzysz, elf podszedł do kamiennego łoża, zabrał z niego jakieś koce. Jednym nakrył śpiącego Arthana, a drugim sam szczelnie się owinął, kuląc się pod ścianą. Zmęczenia dało o sobie znać i elf zasnął szybko. |