| Biały blask, zielony krzyk mew. Ciemność !
Żelazisty posmak w ustach, krew... i łzy.
Łzy są kroplami krwi duszy.
Blask, blask tak jasny że nie sposób nań spojrzeć ale i nie sposób wzroku oderwać.
Ból! Każdy mięsień, każde ścięgno – nawet te, których Helga zazwyczaj nie czuła wył … niczym wadera w pełni.
Zimno, chód ! Mróz, każdy cal ciała zdaje się promieniować...
Śmierć! Śmierć jest jeno bramą – mawia mędrzec, czas jest jeno drogą – odpowiada zwój...
Umrzeć, zbyt gładko, zbyt łatwo, zbyt prosto, zbyt … przyjemnie.
Cierpienie … Odejść, czy w wieczność trwać?
Oblec się w całun śmiertelnego ciała, li jeno duchem ostać?
Miłość – pustych słów wołanie, śmierć – czarny sztandar woła, kusi, obiecuje.
Życie – woła dusza, życie – echem odbija się ...
Helga chyba tylko ostatkiem siły woli trzymała się na nogach. Nie zdawała sobie nawet sprawy z tego że czymś macha … i że owym czymś jest biała chusteczka. Resztkami świadomości, resztkami duszy i ciała chwyciła się życia i wróciła. Mało nie opadła na wpół zdrętwiałych nogach... w głowie gonitwa myśli i obrazów, żelazisty posmak w ustach, żołądek w okolicach gardła... niedobrze. Ostatkiem sił łapie powietrze niby ryba wyrzucona na brzeg. Helga oparła się ostatkiem woli o ścianę.
– Pomóżcie usiąść … wysapała z wielkim trudem, niczym maratończyk.
Ushi pomogła Heldze usiąść na najbliższym krześle. Helga usiłowała uśmiechnąć się w podzięce, ale wyszedł jej grymas godzien nieboszczyka, więc szeptem podziękowała – Dziękuję Ci, po tysiąc kroć, witaj w domu! dodała w slangu i uścisnęła jej przedramię.
- Helgo mogę Ci jakoś pomóc?... zapytała po chwili Ushi.
Helga patrzyła przez chwilę na Faethora, jej wzrok był nieostry i zamglony, jak w malignie. Jego słowa nie docierały do niej w żaden sposób... cała jego postać wydawała się rozpływać.
– Pić, dużo … sapnęła prawie ostatkiem sił.
__________________
Dla każdego żywego bytu istnieje broń, przed którą nie może się on uchronić. Czas. Choroba. Żelazo. Wina... |