| Wiatr powiewał szatę Artoplaza. Był on jedyną pociechą w tym gorącym dniu.
Akolita czuł przypływ odwagi. Opuszczając miasto był niepewny, lecz teraz, widząc setkę żołnierzy pewnie jadących na swych koniach. Jadących być może na śmierć, lecz nie byle jaką. Otóż śmierć w walce była wielką chwałą i Artoplaz dobrze o tym wiedział. Jako dziecko zawsze mówił sobie, że jeżeli ma zginąć, chce, żeby stało to się w walce. Samo marzenie było łatwiejsze w ciepłym łóżku, niż jadąc wraz z mistrzem i oddziałem zbrojnych na wojnę, która była nieunikniona.
Wiatr smagał pola dając piękne widoki. Widoki, które miały być najpiękniejsze dla Artoplaza w następnych dniach, może tygodniach. Słońce odbijało się od jeziora, które właśnie mijali. Sama wyprawa nie wyglądała tak źle. |