Aschaar

Za najbliższym rogiem czaiła się Punia, lekko przestraszona spadającym pilotem i nagłymi ruchami właścicielki


Teraz wpatrywała się w Sabine zaciekawiona, z jakimś przekornym uśmiechem malującym się gdzieś na czarnym pyszczku...

- W zasadzie masz rację... To wampir zabił Twoich rodziców. Był dostatecznie inteligentny, aby nie pić Twojej krwi, zresztą Qbtajduujdtigvs, Duch Budynku też chciał mu przeszkodzić... Od tego czasu jestem z tobą, ale już niebawem Pieszczku... - Sabine uświadomiła sobie, że ktoś telepatycznie mówi do niej, ktoś, kto jest bardzo blisko... "Pieszczek"! - teraz to do niej dotarło. Ojciec nazywał ją Pieszczkiem! W tym dramacie brało udział sześć istot: Niebieski i Żółty; Szary, Pieszczek, Biała smuga, która pojawia się przy końcu i ten, który opowiada historię, ten, którego w końcu wszyscy opuszczają!

Telewizor zgasł i dziewczyna przestraszyła się jeszcze bardziej. Poskoczyła na fotelu i skuliła się w sobie. Fotel przesunął się po śliskiej podłodze i jeden z wazonów z kwiatami znalazł się na podłodze...



Kiedy Sabine się trochę opanowała i wstała, aby uprzątnąć szkło do drzwi ktoś zadzwonił. Było już dość późno i panna Schwartzwissen niechętnie podniosła słuchawkę domofonu:
- Ja?
- Guten Abend. Jestem kurierem z DHL, mam pilną przesyłkę dla Sabine Schwartzwissen...
- Bitte...

Po chwili Sabine była już w posiadaniu sporego pudła. Przesyłka pochodziła od madame von Laden i początkowo była zaadresowana na jej pracownie. Zapewne tam uznano, że konieczne jest przesłanie do domu. Do przesyłki dołączono dwa listy. Pierwszy z pracowni (nie lubiła określenia gabinet wróżb), który w krótkich słowach informował o tym, że madame von Laden bardo, ale to bardzo nalegała na jak najszybsze dostarczenie przesyłki. Drugi pochodził bezpośrednio od Isabell von Laden:


Zamaszysty podpis dopełniał krótkiego, ale emocjonalnego listu. Sabine otworzyła karton i spod stery styropianowych kawałków (jakby stanowiły zabezpieczenie, a nie przeszkodę) wydobyła pocztówkę:


Gdzieś już widziała taki krajobraz... Nawet nie starała się odczytać czegokolwiek z papieru - dotykało go tyle osób... Sam papier był dziwny. W kilku punktach wyraźnie widoczne były wgłębienia, jakby kartka była czymś mocno ściśnięta... Adres napisano równym, bardzo ładnym pismem, jednak w miejscu na pozdrowienia była plątanina kresek, linii... Jakby dać dziecku ten sam długopis i pozwolić na "chwilę dziecięcej ekspresji". Po chwili jednak Sabine doszła do wniosku, że nie mogło to być dzieło dziecka... Dzieci miały tendencję do rysowania okręgów, tutaj większość linii była prostymi...

W pokoju usłyszała dźwięk przesuwania czegoś po parkiecie i przypomniała sobie o zbitym wazonie.

- Punia! Nie baw się szkłem! - po chwili była w pokoju ze szmatą i zmiotką. Kotka siedziała przy rozwalonym wazonie i bawiła się storczykiem. Kiedy Sabine już miała zetrzeć wodę zauważyła, że jest rozlana bardzo dziwnie - da się odczytać napis: "Bardo". Widząc, że zabawa zaraz się skończy Punia pomaszerowała do kuchni i wysoce niezadowolonym:

- Mmmieow?

Kiedy Sabine ponownie spojrzała na rozlaną wodę stwierdziła, że czasami ma zbyt bujną wyobraźnię... Sprzątnęła bałagan i wróciła do pocztówki. Kiedy spojrzała na układ linii jej... podświadomość wybierała kolejne linie układające się w kolejne niezgrabne litery: H I L F E.

- Nieźle. - znów zrobiło jej się słabo - Może za jakiś cza...