Dzieła Anny Rice, cóż ...
Wywalić 3/4 opisów, zebrać wszystkie nazbyt opasłe tomy w dwie, max trzy książki i wyjdzie całkiem fajne opowiadanie. Nie będzie szału, ale wiadomo, to jedna z pierwszych powieści zgłębiająca tą tematykę. Więc trudno czepiać się oryginalności.
Choćbym się bardzo starał i wysilał to nie potrafię przekonać się do tej twórczości. Może i nie jestem jakimś fanatykiem WoD'a lub ogólnie pojętego wampiryzmu/okultyzmu/etc. - jak zwał tak zwał. Tak czy siak lubię kiedy wszystko tworzy logiczną całość, co tutaj akurat nie ma miejsca. Nie wiem czy jest tam wampir, który (gdyby tak na spokojnie to sobie przemyśleć) byłby wstanie przetrwać w jakimkolwiek świecie. Każdy charakteryzuje się psychiką kilkuletniego dziecka. Przechodzenie ze skrajnego znudzenia do niezwykłej euforii, ciągłe "zakochiwanie" i "odkochiwanie". Tu jakaś banda obdartusów lata po mieście robiąc różne, raczej niezbyt fascynujące rzeczy. Tam płoną ludzie na koncertach i jakoś niespecjalnie ktoś się tym interesuje.
Naprawdę muszę przyznać, że Wywiad z Wampirem, to moim zdaniem jeden z niewielu (jeśli nie jedyny) film, który przerósł książkę. Tam Lestat zdawał się być nieco bardziej stabilny psychicznie, niż kiedy spojrzy się na niego przez pryzmat wszystkich części sagi. Do tego, osobiście wolę Armanda w dorosłej wersji. No i tu jeszcze nie ma kręcącego się za nim reportera, z którym bawi się w łowce skarbów.
Generalnie rzecz biorąc autorka powinna bardziej skupić się na różnych interesujących faktach i smaczkach (mam na myśli te historyczne i kulturowe). Potem zastąpić nimi te nudne i nic nie wnoszące opisy. Posłużyć się logiką i zdrowym rozsądkiem. No i może zrobić coś z bohaterami. W wielu opiniach, które czytałem na różnych forach, lub usłyszałem od czytelników. Ludzie mają ich za (przepraszam za kolokwializm) cioty.