| Gdy dziewczyna stanęła na progu zbrojowni, oczy jej zalśniły. Z ust dobyło się cichutkie "Wow!", a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech dziecka w fabryce czekolady.
Nie zwracając uwagi na pozostałych, podeszła do regału z bronią białą i zdjęła zeń olbrzymi miecz dwuręczny, może 40 centymetrów mniejszy od niej samej. Z postawy coda longa wyprowadziła zamaszyste dolne cięcie, na moment zastygła w pozycji do pchnięcia, po czym wzniosła klingę nad głowę i cięła na skos. Zważyła miecz w dłoniach. Po jakichś dziesięciu sekundach czubek klingi zadrżał i opadł w dół. Roześmiała się, pokręciła głową i odłożyła miecz na miejsce.
- Zajmij się najpierw nimi - powiedziała, nieuważnym machnięciem ręki adresując te słowa gdzieś w stronę zbrojmistrza, właśnie niosącego naboje wysokiemu szatynowi. - Ja tu sobie trochę pooglądam...
__________________
jestem tym, czym jestem: tylko i aż człowiekiem.
nikt nie wybrał za mnie niczego i nawet klątwy rzuciłam na siebie sama. |