| Słuchała w skupieniu, drapiąc za uchem mruczącą z cicha kotkę. - Historia dokładnie o charakterze lubianym przez ludek wszystkich ras. - Powiedziała to tylko do swoich myśli, bo uprzedziła ją młoda bardka. Wysłuchała opinii Liselotte i odprowadziła ją wzrokiem do wyjścia.
Zdecydowanie od niej młodsza, tyle jeszcze przed nią, tyle błędów do popełnienia. Czy powinna jej zazdrościć?
Zostawszy samotnie na kobiecym placu boju , powinna poczuć się lekko nieswojo, jednak już dawno nauczyła się być ponadto, odrzucać złe języki i miażdżące spojrzenia pseudo-strażników moralności. Poza tym... Prawda była w niej. Jako wdowa i nie wdowa nauczyła się lawirować w labiryncie niedomówień i dwuznacznych sytuacji. Dopóki nie miała pewności, nadzieja, stanowiła dla niej ochronę. A właściwie, co ją obchodziło myślenie innych?
Kolejny raz chciała wypowiedzieć swoje zdanie, lecz tym razem szybszy okazał się stary mistrz. Zamiast oddawać hołd słowu jako takiemu, ja zaczynam coraz bardziej pielęgnować myśli, podążając jednoznacznie ku filozofii – zgromiła się z przekąsem w duchu. - To chyba strasząca swym widmem i zbliżająca się małymi kroczkami starość.- Dopiekła sobie na koniec tej wewnętrznej dysputy.
Kroki Arwida rozbrzmiewały jeszcze cicho w oddali, gdy uniosła się z miejsca, biorąc na ręce czarną kotkę.
- I ja udam się na spoczynek. Rzeczywiście dzień przyniósł nam moc emocji, na ukojenie ich najlepszy będzie spokojny sen. Ranek z pewnością wyklaruje nam co nieco i podsunie nowe rozwiązania. Dziękuję za miłe towarzystwo – skinęła w kierunku Konstantina i poprawiając wiercącą się niecierpliwie Hefker, ruszyła do wyjścia.
__________________
A quoi ça sert d'être sur la terre? |