| Po słowach Hoeninga, Mistrz poczuł się wywołany.
- Istnieją dwa rodzaje ludzi: sprawiedliwi, którzy uważają siebie za grzeszników, i grzesznicy, którzy uważają siebie za sprawiedliwych. Wypije za to toast Hoeningu, a Ty oraz Wy wszyscy pomyślcie przez chwilę, do których się zaliczacie.
Mistrz długo delektował się szlachetnym trunkiem. Wolno odstawił kielich na to samo miejsce, po czym kontynuował.
- Prawda, że wczoraj żeśmy o ogólnym zarysie poznania rozmawiali, wspominałeś o karocy i o napadzie. Przyznam, to niezgorszy pomysł, dobre połączenie losów bohaterów. Dlatego nie rozwijałem tego tematu, poświęciłem mu aby dwa zdania. Zauważ, że w propozycji nie ująłem także obecności trzeciej osoby, gdyż uważam że nieco byłoby to nieprawdopodobne aby wszyscy poznali się w jednym momencie i od razu stworzyli drużynę, jak wczoraj proponowałeś.
Zapadła cisza, skrzek ptaszyszka wyrwał Arwida z zamyślenia.
- Pozostała część Twej wypowiedzi napawa mnie zadumą. Skąd mogłeś wiedzieć o Jasperze skoro jego imię padło dopiero dziś przy tym stole? To samo tyczy się Marietty, przecież wczoraj rano nie mogłeś znać ich imion ani profesji. Wyjaśnij nam to Panie Konstantin Hoening!
- Mości Vautrinie … Wyraz twarzy Mistrza nabrał powagi, jakiej zebrani jeszcze u niego nie widzieli … Żądam aby od dzisiejszego wieczoru pod drzwiami mojej sypialni a zarazem i pracowni pełniona była straż. Nikt poza mną oraz Lutfrydem nie ma prawa wchodzić do moich apartamentów. Sprzątaniem oraz paleniem w kominku będzie zajmował się Lutfryd. On też będzie dostarczał mi posiłki.
W jednym momencie z twarzy starca zniknęło zmęczenie, dłoń zacisnęła się na kielichu. Przez moment słychać było świst jego oddechu. |