Kołek

Po ledwo kilku zdaniach zamienionych z towarzyszami przy bramie Welgan wraz z trójką kompanów wyruszył w drogę do Twierdzy Shadowfell.
Dzień wydawał się być doskonałym do podróży, lekki letni wietrzyk muskał jego twarz i rozwiewał kruczoczarne włosy. Rozglądając się od czasu do czasu Welgan dostrzegał rude wiewiórki, które skakały w koronach drzew w poszukiwaniu zapasów na zimę, zauważył również mnóstwo ptaków. Sam lubił ptaki, zwłaszcza kruki, gdy pomyślał że żadnego nie zobaczył uśmiech który miał na twarzy od bram miasteczka zniknął na chwilę, lecz pojawił się z powrotem na myśl o wynagrodzeniu jakie dostaną.
W czasie drogi przygotował sztylet i procę, „nigdy nie wiadomo co może się przydarzyć na trakcie…” powiedział w myślach, wkładając pociski do jednej z kieszeni w środku płaszcza.
Podróż przebiegała bez żadnych przeszkód, ale w pewnym momencie Welgana coś zaniepokoiło, zauważył że wszystko dziwnie ucichło, „Zrobiło się jakoś spokojnie, za spokojnie…” pomyślał gdy dotarli do jakiegoś złomowiska skalnego.

Nagle ptaki z okolicznych drzew zerwały się w powietrze… Zza rumowiska na trakt wyskoczyły trzy małe jaszczuropodobne stwory, które popiskując szybko zmierzały w kierunku podróżników. Po chwili zatrzymały się i rzuciły oszczepami w ich stronę. Welagan niestety zbyt późno zareagował, jeden z oszczepów lecących w jego stronę musnął jego lewe ramię.
- No nie, mój płaszcz... - powiedział zerkając na niewielką dziurę w płaszczu, przez którą widać było draśnięcie. W tym samym czasie zauważył jak lekko ranna Amberlen upadła, lecz szybko się podniosła. Krzyknęła coś w naszym kierunku biegnąc do pobliskich krzaków. Welgan natychmiast pobiegł za półelfką chowając się za krzakami, wyjął procę i załadował pocisk czekając aż koboldy podejdą bliżej.
Adrenalina powoli wypełniała całe jego ciało, czuł jak pulsują mu żyły przy ranie. Blizna na twarzy rozciągnęła się przerażająco gdy na jego twarzy zagościł uśmiech.

 

__________________
"Im mniej o mnie wiesz tym lepiej dla ciebie" - tak powiedział KOŁEK.