| Carl z zadowoleniem spojrzał na trupy zielonoskórych, w końcu udało im się zabić kilku xenos, ale za jaką cenę? Kilku z nich było rannych w starciu z trzema orkami, a co dopiero w starciu z całą hordą? Ilu z nich zginie? Carl zwyczajnie... bał się. Zwątpił w szansę zwycięstwa, gdyż zielona fala nie zatrzymywała się ani na chwilę. Nic ich nie zatrzymywało. Nawet ostrzał z ciężkich bolterów, a Carl... nie chciał umierać. Czekała na niego kobieta, rodzina i własna farma, którą miał założyć. Taka prawdziwa farma, która pozwoliłaby zarabiać. Podobno żołnierze gwardii po odsłużeniu swojego, mogli wykupić ziemię po niższych cenach. Tylko niech kurwa sami spróbują odsłużyć swoje w Gwardii. Carl rzucił jeszcze okiem na Golema i zatłuczonego przez niego orka. Kilka krzyków i wygrażanie zielonoskórym utwierdziło go tylko w swoim przekonaniu. - Cholera, wariat jak nic. - Mruknął pod nosem. Nie zmieniało to jednak faktu, że dobrze było mieć takiego wariata w swoim oddziale.
Carl z niemym zaskoczeniem obserwował, jak Golem wraz z Hasturem przenosili rakietę na przedpole. Skurwysyny nie zajęły swojego miejsca w szeregu, a na dodatek odjęli sobie kilka cennych sekund przygotowania, jednak to miało sens. Dobre trafienie w rakietę, mogło spowodować wielkie "BUUM!", które przestraszy nawet zielonoskórych... albo i nie przestraszy. Carl nie potrafił przeniknąć do umysłu tych pokracznych istot. Ich działania, były dla Carla niezrozumiałe. - Granaty są! Fosforowe, bo fosforowe, ale pieprzyć to. Xenos nie będą wybrzydzać. - Zawołał w odpowiedzi do Golema, zajmując wyznaczone miejsce w szeregu. Trzeba było się spieszyć, gdyż orcza fala zbliżała się coraz szybciej. Plan Carla był prosty. Wraz z resztą 17 plutonu otworzyć ogień, potem gdy xenos podejdą bliżej rzucić im na poczęstunek granat fosforowy, a w ostateczności gdy przyjdzie do walki wręcz wyciągnąć zdobyczny boltpistol. |