| Górska droga - zmierzch
Góry poruszyły się.
Wrażenie było wprost niesamowite, gdy przez potężne trwające od zarania świata opoki przeszło drżenie. Śnieg osypał się białą kaskadą z drzewek i krzaków.
Walki wszędzie ustały, a niedawni przeciwnicy spojrzeli po sobie z niepewnością. To przecież nie powinno się nigdy zdarzyć.
Zadarli głowy.
Gdzieś w górze narastał pomruk. Najpierw cichy zdawał się rosnąć wieszcząc zagładę marnym ludzkim istotom naruszającym spokój dzikich ostępów.
Do ich uszu dotarł ostry trzask. To za Hugo, Kurtem i Franceską, rozwarła się w drodze kilkunastu calowa szczelina i poczęła szybko rosnąć.
Jednocześnie skalna ściana przy barykadzie zatrzęsła się osypując gradem kamieni. Kilka orków trafionych nimi wrzasnęło i runęło wyjąc w przepaść. Pozostałe przywarły do ściany szukając przed nimi osłony, lecz ta zaczęła się powoli rozwierać niby rozszczepiona uderzeniem potężnego topora. Ekhard ledwo uskoczył przed głazem wielkości jego głowy, obok Grob cudem uniknął zmiażdżenia.
Jakiś kamień łupnął w naramiennik Morgluma, aż ten zatoczył się tracąc na moment równowagę i runął na splatane gałęzie barykady.
Kamulce są ZŁE o tym Mama wiedział, ale te były BADZO ZŁE. Sypały się z góry dziesiątkując jego "szczelców" prawdziwych fachowców i miszczów uków. Szefo patrzył jak giną miażdżeni skalnymi.
Jednocześnie gdzieś na górze rozległ się cienki krzyk i do stóp orka runęło ciało białoskórcej samicy.
Przed nim kłębił się tłum przerażonych pobratymców. Na jar sypał się śniegu szybko go wypełniając. Z boku zaś otworzyła się wąski komin, którym można by się od biedy wspiąć na górę. Tam skąd spadła ludzka samica. |