Sprawy potoczyły się dziwnym torem. Mag, do którego miał chwilowo więcej szacunku, niż do innych postanowił zabrać sprawy w swoje ręce. Za pomocą magii, której on sam nie tolerował, ale wiedział że w trudnych sytuacjach jest ona przydatna. Taka sytuacja właśnie nastąpiła. Chmara szczurów wypłynęła, torując przejście dla innych. Sam mag gorliwie zachęcał, by wszyscy podążali za nim. Nie czekając na dalsze oklaski, ruszył wnet za magiem. wybiegając przed magazyn zobaczył, że za krasnoludem, a potem przed nim biegną strażnicy.
-Hehehe... Tchórze- rzekł sam do siebie. Zdziwiło go, jak bardzo szybko ludzie potrafią biec.
Będąc już nieopodal wylotu z uliczki, gdzie widział cześć statku, który będzie ich transportował , zatrzymał się przy winklu budynku. Sprawy przybrały nieoczekiwany obrót. Mag, stając sam przeciwko grupie strażników walczył dzielnie. Jeden z zbiorowiska rzucił czar, który wypalił unoszącemu się magowi pelerynę, orając mu przy tym plecy.
-Tak kurwa nie będzie, by on sam walczył-przechodząc stopniowo z szeptu, do bez mała krzyku, zerwał się do biegu.
"Teraz dowiedzą się, dlaczego zwą mnie Wojennym Okrzykiem". Będąc już nieopodal pierwszych strażników, wydał z siebie dziki ryk. Ryk godny olbrzyma górskiego, który został wprowadzony w szał. Właśnie, szał. Dzikiemu zewowi towarzyszył stan uniesienia bitewnego. Zrywając miecz z pleców, uderzył płazem pierwszego ze strażników stojących mu na drodze. Skoro nie mógł ich zabić, to bynajmniej ich wykluczy z walki.
[Rzut w Kostnicy: 26] [Rzut w Kostnicy: 12]