- Nim jednak to uczynisz, Panie Porządku, pozwól, że ja coś powiem - rozległ się cichy, lecz wyraźny głos Anny. - Zgodnie z twą prośbą o otwartość i szczerość. Ułatwi to zadanie Nemezis właściwych pytań...
Niezmieszane spojrzenie, które posłała Samuelowi, mówiło:
wiem, że i tak muszę odkryć karty. Ale nie myśl, że zmusiło mnie do tego twoje prawo!
- Dziewczynka ma sporo więcej lat niż te kilka, na które wygląda. A i wypadek, w którym zginęła Stephanie Hollow, nie był pierwszym zetknięciem dziecka i Pani Zemsty. Oto, co widziałam...
Wrak samochodu na skalistej plaży, pod palącym słońcem. Taki sam, jak tamten - płonący pośród nocy. Dziewczynka tak samo wpatrzona w szczątki. Ta sama Nemezis na granicy obrazu...
- Takich wizji jest więcej - rzekła Anna, przerywając przekaz. - Za każdym razem ta dziewczynka wobec jakiejś katastrofy, która
jej jakoś nie zabrała. Nad zbiorową mogiłą w obozie koncentracyjnym. Tuż przy epicentrum wybuchu atomowego, bez szkody minięta przez falę uderzeniową. Jako świadek zbiorowej egzekucji - to już dobre kilkaset lat wstecz. Podczas zagłady rzymskiego miasta w dniu wybuchu Wezuwiusza. Słowem, ta istotka jest wcale niemłoda - i ma niezwykły talent do wychodzenia cało. Bo - śpieszę donieść - bez względu na to, co właściwie wydarzyło się przed kilku chwilami w podziemiach, jej nic się nie stało, choć nie wiem, gdzie jest teraz.