| Zdziwił się, że facet, którego dotychczas uważał za nieprzyjaciela, okazał się tylko kimś, kto nie rozumie skali zagrożenia. Oślepł może? Pewnie zbyt długo pozostawał w górach i nie widział apokalipsy, która spotkała miasto.
- Krótka piłka – powiedział. – Ten wirus może się rozprzestrzenić szybko albo wolno. Sam słyszałeś, że możemy wyprodukować antidotum na powietrze. Nie wiem, na ile liczy się dla ciebie ten rezerwat, ale jeśli chcesz, żeby czerwoni stali się krwiożerczymi sukinsynami jak sprzed paręset lat, to droga wolna, wpuść ten wirus z powietrza. Jeśli o mnie chodzi, tych, których coś ugryzło, łatwiej leczyć. Łapiesz? Nie? Jeśli to świństwo dostanie się do powietrza, to wkrótce wszyscy będziemy chodzić w skafandrach hermetycznych. Założę się, że macie je dla wszystkich. A tak? Tak po prostu będziecie musieli skrępować tych zarażonych. Mówiąc krótko, chyba lepiej walczyć z wirusem, który jest tylko w człowieku, a nie, kiedy jest wszędzie wokół. To jak będzie?
Odchrząknął, splunął i zapalił. Irytowały go takie przedstawienia. Od czasu jednak myślał o jeszcze jednym torze rozwoju sytuacji, tym bardziej oczywistym. Mianowicie takim, że żadnej szczepionki nie będzie i nie będzie żadnych cholernych żywych trupów, będzie po prostu jakiś mały, pozornie nic nie znaczący samolot i mała bombka, którą spuści im na głowy. Jeżeli wojsko miało gdzieś to miasto, to wątpliwe było to, że jednak wyleczenie będą traktowali z większą uwagą. Tym bardziej, skoro nie chcieli ich wypuścić z miasta. Bomba nuklearna była jeszcze pewniejsza od kwarantanny, bo szybka i bardziej sterylna od białych ciuchów. Jak był w wojsku, to słyszał, że czasami ginęły całe wsie po nieudanych eksperymentach. Oprócz oczywistego zagrożenia wirusa było coś jeszcze, co stawało po ucieczce z tego przeklętego miejsca: Inni.
A teraz jeden z innych zastanawiał się, czy ma na tyle odwagi, by wziąć się w garść. |