Właściwie powinna się przejąć. Nawet bardzo. Przynajmniej tymi spojrzeniami, które nagle przeszyły jej widoczne (niestety) ciało.
I tak było.
Przez tak krótki moment, jaki potrzebny był na wysunięcie pazurków. Uśmiechnęła się paskudnie.
Doprawdy, o co im chodzi? Diabeł trochę się wyżył, to coś zielonego i tak nie należy do naszej drużyny, a opiekunki jak zwykle się rządzą.
Tak, rytuał ewidentnie podziałał również na psyche kota (to, czy pozytywnie należałby się dwa razy zastanowić), gdyż wyszła spokojnie ze swojej kryjówki, wspięła się kilkoma susami na bardziej wystającą półkę i z przyjemnością obejrzała pobojowisko, jakie zostało po krótkiej bójce. Doprawdy, nie mogło jej obchodzić mniej to potępiające spojrzenie jednej z Opiekunek. Żałowała tylko, że kolega czterołapy odszedł, bo jego pazury mogłyby się przydać do kolejnych wizji.
A potem słuchała, co ją zupełnie i całkowicie wypełniło nudą. Aż po koniuszki wąsów. Jej sploty zamarły w jakiejś niezwykłej figurze, jakby skrzydeł.
Poczekała, aż wszyscy skończyli.
- Lustro-śmrustro. - mrukliwy głos kocicy rozszedł się w chwili napięcia, kiedy towarzysze czekali na jakieś deklaracje. - W obecnych warunkach to jakakolwiek interpretacja nie wchodzi w grę.
Zeskoczyła z gracją na ziemię i podeszła do Sadesyksa, ocierając się o jego nogi, po czym wspięła się na jego ramiona. - Wybacz bracie - rzuciła do Kruka. - Ale tym razem muszę zgodzić się z Argo i Lau. Jedyny punkt zaczepienia to bagna. I im należy się przyjrzeć.
Nie znoszę tracić czasu.
- Dywagacje filozoficzno-etyczne pozostawmy sobie na jakieś nudniejsze okazje. - mlasnęła z dezaprobatą. - Albo przynajmniej na drogę. Podjerzewam, że nie mamy zbyt dużo czasu.