lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Nexus6 · 03-02-2010, 19:46

"Przeklinam swego ojca, jego nienasycone ambicje i z schorowany umysł. Przez niego mą dusze targają leki i wątpliwości, co do wydarzeń tamtego wieczora w Archwood. Tak wielu tego dnia zginęło z jego reki, ja sam miałem się stać środkiem do osiągnięcia jego szaleńczego celu."

Na twarzy druida malował się wyraz pustki. Oczy błyszczały czujnie a we włosach zaczęło najwyraźniej coś rosnąc, gdyż nabrały dziwnego, jasnozielonego koloru. Dłonie, kurczowo zaciśnięte na kosturze, nosiły niezliczone zadrapania i blizny. Dla ludzi z okolic, musiał wyglądać na zagubionego.

Gdybym tylko umiał otworzyć wrota raz jeszcze – mamrotał pod nosem, przekraczając miasto.

Południowe słońce wysoko na niebie zalewało jego ulice. Napromieniowane gorącem kostki bruku falowały w oczach. Spocone dziewoje przyciągały wzrok kompanii trepów, którzy pośpiesznym truchtem przepłynęli główną ulicą pobrzękując przy tym stalą.

"Jestem w Nafiqu, tyle się dowiedziałem od umęczonych mieszkańców tego miejsca, które najwyraźniej lata świetności miało już za sobą. Gorąc i motłoch nie dawał myślom w mej głowie najdrobniejszej szansy przeżycia. Nigdy nie lubiłem miast, a tego w szczególności. W niedaleko położonym lesie odnalazłem oazę spokoju i mogłem wreszcie zobaczyć się z Connie. W mieście nikt nie powitałby jej z otwartymi ramionami, chyba że w tych ramionach trzymano by widły. Mieszczuchy zawsze tak reagowały na dzikie zwierzęta, zwłaszcza jeśli to był wilk."

Pozdrowił skinieniem głowy napotkanego sprzedawcę z targowiska, któremu wyrwał z objęć śmierci konająca córę. Biedaczka zarażona przez jakąś miejscową chorobę, potrzebowała tylko naparu z dziurawca i zaklęcia regeneracji aby dojść do siebie. W zamian Kordek udzielał mu schronienia w swej… stajni, ale lepsze to niż moknąć. Zresztą miał okazje aby zaprzyjaźnić się z kłaczą, która nie znosiła za ciasno zapiętego siodła, o czym poinformował właściciela. Ten skwitował to niedowierzaniem, wyległym na jego twarzy.

Przez chwilę zrobiło mu się ciemno przed oczyma, także musiał przystanąć w cieniu i ogarnąwszy się z lekka skierował swe kroki do karczmy. Choć nie przepadał za tego typu miejscami to musiał przepłukać gardło. Coś mocniejszego nie zawadzi – pomyślał.

Otworzył skrzypiące, hebanowe drzwi po czym omiótł raczącą się napitkiem gawiedź. Kilku chłopa, jakaś wesołą dziewucha i śpiewak. Co ja tu robię... – rozważał, gdy jego wątpliwości znienacka zostały rozwiane przez zakapturzona postać, która wpadła do środka otwierając drzwi z łoskotem.

Skierował swe kroki do najbliższego stolika i skinął na karczmarza, który z dzbanem pędził w jego kierunku, widocznie dostrzegł jego spragnione oblicze. Westchnął cicho i zaczął błądzić spojrzeniem po bywalcach...

03-02-2010, 19:46	#3
Nexus6 Reputacja: 1	"Przeklinam swego ojca, jego nienasycone ambicje i z schorowany umysł. Przez niego mą dusze targają leki i wątpliwości, co do wydarzeń tamtego wieczora w Archwood. Tak wielu tego dnia zginęło z jego reki, ja sam miałem się stać środkiem do osiągnięcia jego szaleńczego celu." Na twarzy druida malował się wyraz pustki. Oczy błyszczały czujnie a we włosach zaczęło najwyraźniej coś rosnąc, gdyż nabrały dziwnego, jasnozielonego koloru. Dłonie, kurczowo zaciśnięte na kosturze, nosiły niezliczone zadrapania i blizny. Dla ludzi z okolic, musiał wyglądać na zagubionego. Gdybym tylko umiał otworzyć wrota raz jeszcze – mamrotał pod nosem, przekraczając miasto. Południowe słońce wysoko na niebie zalewało jego ulice. Napromieniowane gorącem kostki bruku falowały w oczach. Spocone dziewoje przyciągały wzrok kompanii trepów, którzy pośpiesznym truchtem przepłynęli główną ulicą pobrzękując przy tym stalą. "Jestem w Nafiqu, tyle się dowiedziałem od umęczonych mieszkańców tego miejsca, które najwyraźniej lata świetności miało już za sobą. Gorąc i motłoch nie dawał myślom w mej głowie najdrobniejszej szansy przeżycia. Nigdy nie lubiłem miast, a tego w szczególności. W niedaleko położonym lesie odnalazłem oazę spokoju i mogłem wreszcie zobaczyć się z Connie. W mieście nikt nie powitałby jej z otwartymi ramionami, chyba że w tych ramionach trzymano by widły. Mieszczuchy zawsze tak reagowały na dzikie zwierzęta, zwłaszcza jeśli to był wilk." Pozdrowił skinieniem głowy napotkanego sprzedawcę z targowiska, któremu wyrwał z objęć śmierci konająca córę. Biedaczka zarażona przez jakąś miejscową chorobę, potrzebowała tylko naparu z dziurawca i zaklęcia regeneracji aby dojść do siebie. W zamian Kordek udzielał mu schronienia w swej… stajni, ale lepsze to niż moknąć. Zresztą miał okazje aby zaprzyjaźnić się z kłaczą, która nie znosiła za ciasno zapiętego siodła, o czym poinformował właściciela. Ten skwitował to niedowierzaniem, wyległym na jego twarzy. Przez chwilę zrobiło mu się ciemno przed oczyma, także musiał przystanąć w cieniu i ogarnąwszy się z lekka skierował swe kroki do karczmy. Choć nie przepadał za tego typu miejscami to musiał przepłukać gardło. Coś mocniejszego nie zawadzi – pomyślał. Otworzył skrzypiące, hebanowe drzwi po czym omiótł raczącą się napitkiem gawiedź. Kilku chłopa, jakaś wesołą dziewucha i śpiewak. Co ja tu robię... – rozważał, gdy jego wątpliwości znienacka zostały rozwiane przez zakapturzona postać, która wpadła do środka otwierając drzwi z łoskotem. Skierował swe kroki do najbliższego stolika i skinął na karczmarza, który z dzbanem pędził w jego kierunku, widocznie dostrzegł jego spragnione oblicze. Westchnął cicho i zaczął błądzić spojrzeniem po bywalcach... __________________ W myśleniu najbardziej przeszkadzały im głowy. Ostatnio edytowane przez Nexus6 : 03-02-2010 o 19:51.