| | Zagadnięty jednak jedynie uniósł dłoń, by rozglądnąć się wokół i przez moment nasłuchiwać, nim odrzekł:
- Panowie, nazywam się Joachim mer Loeuwenhoek - nazwisko wymówił wyraźnie, starannie i powoli, dając wszystkim okazję do usłyszenia i zapamiętania go, jakby wiedział iż może ono nastręczyć trudności - i nie dalej jak cztery tygodnie temu poproszono mnie, bym w oberży gdzieśmy się spotkali oczekiwał na osoby noszące Wasze nazwiska, z kawałkiem pieczęci pasującym do mojego. Poza rysopisem i nazwiskiem, nie znam Waszmościów.
Nazwisko mężczyzny brzmiało jak lyywenhyk, choć drugie y niektórym bliżej brzmiało do zlepku samogłosek 'o' oraz 'e'.
- Tak samo nie znam Drasiusa del Argano. Na pewno nie nazwę go przyjacielem, natomiast przy mym doświadczeniu nielekko rzucam podobnie wielkimi słowy. - Ani krzty nagany nie było w tym zdaniu, jedynie spostrzeżenie. - Jednak wszystko to furda, mając doń dług wdzięczności, oto jestem, oddając do Waszej dyspozycji me usługi, przejdźmy więc do rzeczy.
Słowa "bo tak wymaga honor" nie padły, ale naturalność wypowiedzi wskazywała, że dla Ragadańczyka pamięć długów była rzeczą oczywistą, przyjazd do Folhordu na prośbę nieznajomego - naturalnością, tygodniowe oczekiwanie w oberży na innych nieznajomych, w nieznanej sprawie, z którą zaznajomić się przyszło mu dopiero teraz - koniecznością. Wszystko to razem - czymś niewartym wzmianki.
- Poproszono mnie o przekazanie panom pisma, co uczyniłem, i doprowadzenie do dworu grafa Oresta. Charakteru znajomości Waszej z imć del Argano dociekać nie zamierzam, oczekuję jednak, iż jego sprawy Waszmościowie potraktujecie z powagą równą tej, z jaką ja to czynię, nawet jeśli jego życzenia brzmią równie kuriozalnie, jak dla wojaka brzmieć musi sprawa dotycząca pamiętnika młodej debiutantki*.
Uczyniwszy krótką przerwę Joachim rozglądnął się wokół, upewniając się ponownie, że są sami, nim kontynuował:
- Pozostaje mi przedstawić swoje dalsze rekomendacje. Posiadam rozległą wiedzę polityczną o tym rozdartym na części kraju, biegle mówię tutejszym językiem, mam tu także znajomości, choć niestety te ostatnie w naszej sprawie wielką pomocą nie będą, przewiduję. Wreszcie nie zostawiam kompanów, a za takich Waszmościów uważam, gdyż jesteście powiernikami pieczęci. Będę więc stawał za panów, razem lub z osobna, jak długo i ile razy będzie trzeba, do dworu grafa Oresta bądź dłużej. Jak już to zostało powiedziane, nie ma gwarancyj, iżelim pieczęci i pisma nie podniósł z ciała zabitego. Jako człowiek nieufny i z pochodzenia do nieufności nawykły, pozwolę sobie odpowiedzieć, że nie ma takowych gwarancyj w stosunku do każdego z nas - li tylko moje pochodzenie czyni scenariusz taki z moją osobą w roli łotra bardziej prawdopodobnym w oczach przeciętnego człeka, wszem - autoironia podobnie zabrzmiała w głosie mówiącego - przecież i wobec wiadomo, że Ragadańczyk to mus złodziej, gwałtownik i morderca. Ja zatem w braku takowych zapewnień działać zamierzam w wierze, że każdy z panów jest człowiekiem honoru. Resztę zostawię czynom Waszmościów. Jeśli wiara moja okaże się mylna, na dworze grafa chłodno się rozstaniemy. Rozstaniemy się takoż, jeśli któryś z panów wymówi mi kompanię. Nie znoszę się narzucać bądź nadużywać uprzejmości.
Mężczyzna oparł się na kulbace, uniósł się lekko w strzemionach i rzekł, krótko, rzeczowo, po wojskowemu:
- Pytania, panowie?
--------------------------------------
* debiutantka to osoba, która ma przed sobą debiut towarzyski (pierwszy bal, itp.), czyli jeszcze nie jest oficjalnie wprowadzona do socjety, lub też dopiero co ma takie wprowadzenie za sobą. Czasem używane pejoratywnie, by określić czyjeś zachowanie jako naiwne bądź niedojrzałe, godne 'debiutu'.
|