| Rodzeństwo posuwało się naprzód tunelem.
Choć droga zdawała się trwać nieskończoność, to Michał nie przejmował się. Możliwe, że to sobie wmówił, ale był przekonany, że tunel delikatnie wznosi się w górę. Szedł więc naprzód nucąc sobie pod nosem różne melodie z powodu braku swojego odtwarzacza. I mimo tego, że wkrótce nogi zaczęły go boleć, był w wyśmienitym humorze.
W końcu, po jakiejś godzinie marszu, oczom Michała i Moniki ukazało się światełko w tunelu. Przyspieszyli kroku, ciesząc się na koniec tej nieprzyjemnej, mokrej, cuchnącej i zimnej przygody. Niestety, szczury, które spłoszyli, wybiegły przed nimi, wywołując panikę wśród ludzi zgromadzonych na zewnątrz. Michał już miał zamiar pobiec do nich, mimo swej nagości, gdy nagle światło latarki poraziło go po oczach, zmuszając do stanięcia w miejscu. Męski głos rozkazał wyjść rodzeństwu, ale sens wypowiedzi dotarł do oszołomionego Michała dopiero wtedy, gry rozległ się huk strzału. Rozłożył ręce i stanął w rozkroku, chcąc chronić siostrę, która rozsądnie wycofała się na bezpieczną odległość.
Sam mężczyzna wyglądał, jakby urwał się z teatru, tudzież skansenu Rzeczpospolitej Szlacheckiej. Wskazywało na to wszystko, począwszy od dziwnego stroju, eleganckiej, choć nieefektywnej broni palnej (Boże, takie rzeczy jeszcze się produkuje?), a skończywszy na niedawnym nazwaniu Moniki i Michała „bestią”.
Więc ktoś nas rozebrał i zrobił atrakcję turystyczną, tak?- wściekły Jabłczyński zmarszczył brwi, wietrząc jakiś niesmaczny happening.
- Monika czy tylko Tobie wygląda to na teatralne bezguście?- szepnął, tak, by młodzieniec nie usłyszał go, dalej zasłaniając siostrę własnym ciałem. Nawet, jeśli on sam był jakimś niewydarzonym aktorem, to spluwa była prawdziwa. |