| Lauhelmaasielu jeszcze nigdy nie miał do czynienia z tak nietypowym wydarzeniem. Chociaż było to bolesne i trudne doświadczenie. Podczas gry czuł jak traci energię życiową. Wraz z połączeniem zapachu człowieka wzbudzało w nim najgorsze uczucia. Ludzie tymczasem strzelali w jego stronę, lecz ludzkie pociski go mijały. Nie bardzo wiedział dlaczego, gdyż zaabsorbowany był muzyką jaką tworzył. Dopiero gdy kocica zeskoczyła z jego ramion, zdał sobie sprawę, że ona była celem. Dostał pewnie jeszcze Anioł, który miał ich wspomagać.
Jednak Sadesyks zatracał się w pieśni i nie miał możliwości ingerować już w otoczenie. Coś tworzyła przed nim. Istotę niepodobną do czegokolwiek, co widział w swym życiu. Starsi kazali być otwartym na wszelkich Salartus. Sam etap tworzenia był bardzo fascynujący. Lauhelmaasielu grał nadal, oddając trupy braci i własną moc dla stworzenia.
Byleby tylko przydał się na coś.
W momencie w którym stanęła przed nim pełna forma istoty, Lauhelmaasielu nie wiedział, czy grać dalej. Jeszcze przez chwilę muzyka leciała. Był wykończony. Ale przecież istota nie reagowała. Nie, musi odpocząć.
Odstawił fletnię od dzioba, po czym zakrztusił się i zwymiotował krwistą, lepką cieczą. Miał poświęcić swoje życie, ale wciąż dychał. Tylko jak długo pociągnie w takim stanie. Widział kontury swych braci Salartus, którzy lecieli do walki z ludźmi. Być może nie będą mieli za złe, jeśli teraz wycofa się zebrać siły.
Zrobił drżący krok do tyłu. W ten sposób rozpoczął manewr odwrotu. Jeśli będzie musiał w jakiś sposób dokończyć rytuał, to wróci. Zaraz.
----
Lauhelmaasielu wycofuje się z "pola bitwy". |