Vantro

Kiedy Kalel odsunął ją od siebie uświadomiła sobie, ze robi z siebie widowisko. Odwróciła się więc pospiesznie, nie patrząc już na niego, ani na dziewczęta i odeszła dalej w las. Zatrzymała się po paru krokach, usiadła pod drzewem i zaczęła głęboko oddychać, pragnąc się uspokoić. "Co mnie napadło? Nigdy nie płaczę, czemu teraz się rozbeczałam jak dzieciak? Co oni sobie o mnie pomyślą? Muszą się czuć zażenowani moim zachowaniem." Powoli udało jej się opanować szloch. Otarła mokre policzki rękawem bluzki i siedziała patrząc na mrówki, które wędrowały tuż koło jej nogi. Patrzyła na te małe stworzenia, które pomagały sobie nawzajem. "Dla nich wszystko jest o wiele prostsze..." Siedziała tak przyglądając się małym pracownicom, aż poczuła, że w jej wnętrzu też powoli emocje opadają. "Czas wracać i stawić czoło reszcie. Mam nadzieję, że nie będą na mnie patrzeć z politowaniem. Jak będą to trudno, jakoś to przeżyję..." Podniosła się i wolnym krokiem ruszyła w stronę polany, na której rozbili swoje obozowisko. Ktoś rozpalił ogień, w powietrzu unosił się zapach pieczonego mięsa. Podeszła do swojego bagażu i omijając wielkim łukiem stos rzeczy zdobytych na zbójach poszła rozłożyć swoje posłanie. Unikała patrzenia na pozostałych, obawiała się tego co może ujrzeć na ich twarzach. Siadła trochę dalej od pozostałych i wsłuchiwała się w ich rozmowę, która co i rusz się urywała. Dziewczyna oparła dłoń o trawę z tyłu za plecami i poczuła pod palcami okrągła główkę żołędzia.


Ujęła go w palce i zaczęła obracać przyglądając się owocowi dębu. Uniosła głowę i naprzeciwko po drugiej stronie ogniska zobaczyła Kalela wpatrującego się w nią z uwagą. "Pewnie się zastanawia czy znów się rozbeczę i czy nie wiać gdzieś w bezpieczniejsze miejsce, aby znów nie mieć mokrej koszuli." Sama nie wiedziała co ją do tego skłoniło, ale uśmiechnęła się szeroko do chłopaka, wzięła zamach i cisnęła w niego żołędziem. Patrzyła jak owoc dębu szybuje nad ogniskiem i odbijając się od jego czoła ląduje w jego dłoni. Usiadła wyprostowana z miną niewiniątka patrzyła w jego kierunku. "Zabiję mnie... czy nie?" przeleciało jej jeszcze przez myśl.

Kalela z zamyślenia wyrwało pacnięcie w głowę. Oderwał wzrok od płomieni i swoich myśli, i chociaż zaskoczony, to jednak zdążył wyciągnąć rękę by chwycić odbity od czoła żołądź. Zdziwiony przyjrzał się znalezisku, po czym uniósł głowę do góry by definitywnie stwierdzić, że żadnych gałęzi nad nim nie ma. Rozejrzał się i dopiero po chwili, w falującym pomiędzy płomieniami powietrzu dojrzał wpatrującą się w niego Sorg. Gdy złapała jego spojrzenie uśmiechnęła się kpiąco i nawet falujące od żaru powietrze nie odebrało przesłania tego co chciała mu przekazać. Odpowiedział jej uśmiechem, po czym tak nieoczekiwanie jak tylko zdołał odrzucił żołędzia w jej stronę.

"Uśmiecha się, psoci... Oby to znaczyło, że mija szok wywołany porwaniem przez bandytów". Czuł że coś się między nimi zmieniło, że stali się sobie bliżsi. "Czasami warto być jedynym mężczyzną w grupie, dzięki temu jest się jedynym ramieniem do wypłakania" sam nie wiedział czy to sarkazm, czy nostalgia bardziej dominuje w tej myśli.

Kiedy współtowarzysze zaczęli szykować się do spoczynku, zgłosiła chęć czuwania jako pierwsza. Nauczeni doświadczeniem, że lepiej być czujnym postanowili, że będą czuwali na zmianę nad spokojnym snem pozostałych. Siedziała więc przy ognisku zapatrzona w migające płomienie i słuchała oddechów pozostałej trójki, świadczącym o tym, że emocje emocjami, ale organizm jednak potrzebuje odpoczynku. Nasłuchiwała również innych odgłosów, ale oprócz zwykłych nocnych odgłosów lasu nic więcej jej się nie udało wyłowić, a zwłaszcza nic co mogłoby ją zaniepokoić. Od czasu do czasu słychać było odgłosy zwierząt, które ruszyły na swój co nocny rytuał. Blask ognia, w który się zapatrzyła ukoił jej myśli, ciepło bijące od niego dawało poczucie bezpieczeństwa, trzask płonących gałęzi uspakajał ją, otaczająca "cisza" sprawiała, że powieki zaczynały jej ciążyć. Podniosła się i podeszła do koni. Zwierzęta stały spokojnie od czasu do czasu tylko strzygąc uszami na dźwięk wycia wilków gdzie w oddali. Obeszła wokół ich prowizoryczne obozowisko i na powrót usiadła przy ogniu dokładając do niego zebrane wcześniej i zgromadzone w tym celu gałęzie. "Jeszcze trochę i zmieni mnie Maeve. Ciekawe gdzie się podziewa mag. Nie widziałam go od dłuższego czasu. Gdzie był jak nas napadli zbóje? Spytać o to Tui? Nie, może jednak nie, znów wyjdzie, że jestem wścibska czy coś."

Siedziała więc zapatrzona w ogień rozmyślając nad ostatnimi zdarzeniami, aż nadeszła pora, aby obudzić Maevę. Podeszła po cichu do dziewczyny i poruszyła ja za ramię. Czarodziejka natychmiast usiadła na posłaniu, widać było że sen miała lekki, ostatnie zdarzenia spowodowały, że żadne z nich nie potrafiło spać głęboko. Spali jak zające na miedzy, ciągle gotowe do ucieczki. Szeptem się porozumiały co do zmiany. Sorg poszła na swoje posłanie i położyła się kładąc ręce pod głowę. Przed chwilą kiedy siedziała przy ogniu powieki same ciążyły, teraz kiedy leżała patrząc w niebo, sen jakoś nie chciał nadejść. Po głowie błąkały się niespokojne myśli, ciało napięte było z emocji, jednak wcześniejszy płacz, spowodował, że nie były one już tak duże. Tliły się w niej ich resztki, które powoli też zaczynały wygasać. Nie wiedziała kiedy zapadła w sen.
Kolejny ranek powitał ja nie lepszą pogodą niż poprzedni. Jak zwykle dokonała porannej toalety w miarę możliwości się ogarnęła. Sprzątnęła swoje posłanie, spakowała bagaż, oporządziła Skat i usiadła zjeść poranny posiłek. Zaraz po nim zgasili ognisko, zasypali piaskiem i ruszyli w dalszą drogę. Do pośpiechu zmuszał ich niepokój o pozostawionych ze zbójami przyjaciół. Każdy kolejny dzień mijał im tak samo. Poranek, poranna toaleta, posiłek, oporządzenie koni, wyruszenie na szlak, krótkie postoje, aby dać wypocząć zmęczonym koniom i obolałym członkom, dłuższy postój na noc kiedy dalsza droga była już niemożliwa ze względu na zapadające ciemności.

Z ulgą spoglądała na przybliżająca się z każdym krokiem konia Twierdzę Złamanego Topora. Jeden z nurtujących ich niepokojów zostanie przez nich załatwiony lada moment, jak tylko do niej dojadą. Wyczerpani trwająca kilka dni szaleńczą jazdą ledwo zdążyli się zakwaterować padli na łózka, aby dać odpocząć swoim zmęczonym ciałom. Po kilku godzinach głębokiego snu Sorg zeszła do wspólnej sali i wraz z towarzyszami zaczęła się rozglądać za wolnym miejscem, gdzie mogłaby zjeść talerz ciepłej strawy. Już miała trącić stojąca obok niej Tuę w ramię i wskazać kąt gdzie wypatrzyła wolną ławę kiedy do jej uszu dobiegł okrzyk... Mewka!! Oczom nie wierzę!! i reakcja czarodziejki, która rzuciła się młodemu mężczyźnie na szyję z okrzykiem radości. Bardka patrzyła na nich ze zdumieniem. Przyglądała się jak zawsze powściągliwa, trzymająca się na boku Maeve, śmieję się i przekomarza z młodym dandysem. Patrzyła na odmienioną dziewczynę, która wyglądała dzięki temu jakoś inaczej... młodziej, weselej, beztrosko, zginął z jej twarzy wyraz skupienia, zasępienia, smutku. Z okrzyków jakie między sobą wymieniała ta dwójka zorientowała się że są rodzeństwem. Po kilku minutach siedzieli już wśród kompanów brata dziewczyny i zajadali ciepłą strawę słuchając ich rozmowy i przekomarzań.

Najedli się, napili i zostawiając roześmianą Maevę poszli do Twierdzy poszukać kogoś komu mogli by przekazać swoją prośbę i informację o Lidi, Lususie i bandzie, której oni pilnowali. Powołując się na Lususa udało im się dostać do paladynów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo w okolicy. Z przejęciem opowiadali o napadzie jaki miał miejsce, o tym jak udało mi się wybrnąć z kłopotów. Mina paladyna wskazywała, że niezbyt wierzy w ich opowieść. Ciężko mu pewnie było uwierzyć, że szóstka niepozornych dzieciaków, która została złapana przez zbójów, w efekcie łapie dwudziestu sześciu bandytów. Sorg widząc minę paladyna już miała na końcu języka jakaś ciętą ripostę, ale przypomniawszy sobie w ostatniej chwili do czego to ostatnio doprowadziło ugryzła się w język. Z pozornym spokojem zaczęła opisywać bandytów, Kalel co rusz dorzucał jakąś uwagę, aby obraz poszczególnych zbójów był bardziej pełny. Dokładny opis jaki przekazali spowodował, że mina paladyna uległa zmianie, opis ten bowiem pasował dokładnie do poszukiwanej przez niego bandy. Poderwał się i czym prędzej polecił zebrać oddział. Wracających do karczmy przyjaciół minął duży oddział, naliczyli w nim na oko tak ze 30 chłopa, kierował się on w kierunku lasów. Bardka uśmiechnęła się do Kalela i Tui, czuła jak jakiś ciężar zsuwa się jej z ramion. Cały czas się bała, że jednak im nie uwierzą, że zlekceważą ich relację, że Lusus i Lidia wiele dni będą podążali we dwójkę eskortując niebezpiecznych bandytów.

Bardka korzystając że zatrzymali się w karczmie, uważnie obejrzała Skat, czy nie ma gdzieś otarć na grzbiecie, po kilkudniowej forsującej jeździe. Wyczesała ją zgrzebłem dokładnie, raz koło razu, wyczesała jej również dokładnie grzywę, obejrzała uważnie kopyta i oczyściła je. Napoiła ją i podsypała jedzenia do żłobu. "Tobie też się należy wypoczynek. Korzystaj że jesteś w bezpiecznej stajni." - szepnęła poklepując konia po boku i poszła do reszty współtowarzyszy. Poinformowała ich, że idzie na zakupy, aby uzupełnić to co jej brakuje do dalszej podroży i wyszła raźnym krokiem z karczmy. Wędrowała uliczkami, rozglądając się z ciekawością dookoła. Jednak zapomniała o zakupach kiedy do głowy wpadł jej pewien pomysł. Odwróciła się na pięcie i powędrowała szybko na powrót do karczmy. Weszła do środka, wbiegła pospiesznie po schodach na piętro i wpadła jak burza do pokoju, podbiegła do swojego bagażu i z zapałem zaczęła czegoś szukać. Po chwili uśmiechając się usiadła przy stole i położywszy na nim kartkę, wysunęła nieświadomie koniuszek języka z ust, zaczęła pisać:



Odłożyła napisany do wujostwa list i sięgnęła po kolejną kartkę. "Wuj już nie będzie mógł powiedzieć, że nie daje znaku życia. Wyślę zaraz ten list i chyba nie będą się o mnie martwić, napisałam, że czuje się dobrze i nic mi nie jest", pomyślała i zabrała się za pisanie drugiego listu:


Odłożyła pióro, spojrzała na listy i podniosła się od stolika. "Teraz muszę tylko spytać karczmarza, gdzie je mogę zostawić, aby dotarły do nich". Ujęła zapisane kartki i zeszła na dół. Jednak kiedy już miała podejść do karczmarza uświadomiła sobie, że przecież jadą sami do Sielkiego Sioła stamtąd listy szybciej dotrą do wuja i Lii, a może do Uran zajadą to jeszcze szybciej. Wróciła więc do pokoju i zaczęła szykować się do snu. Kolejny ranek spędziła na szykowaniu się do drogi. Nadszedł czas kiedy znów powitała ich droga, tym razem kolejne dni mijały tak samo. Nie wydarzyło się nic co by przeszkodziło ich wędrówce. Dopiero w karczmie w Sielkism Siole Sorg ze zdziwieniem wsłuchała się w słowa karczmarki... - Pamiętam ja Was... Ponieważ reszta wspóltowarzyszy się nie odezwała, zebrała się na odwagę i spytała jej czemu im o tym mówi. Wysłuchawszy ostrzeżenia poczuła się zaniepokojona. Jednak po chwili przyznała rację, bo w sumie nie było już z nimi Lususa, nie było też Lidii, a Kalel z daleka mógł uchodzić za dziewczynę. Tak więc gdyby im się nie przyglądano dokładnie to można ich było wziąć za cztery podróżujące dziewczęta, więc nie mające nic wspólnego z wydarzeniami o których była mowa. Kolejna noc mimo iż pod dachem jednak przez płacz poszkodowanych dzieci nie przyniosła takiego wypoczynku jakiego się spodziewała. Słysząc płaczące dzieci, słyszała w uszach głos Lususa... - Będziesz śpiewać o tragediach uczynionych przez tych ludzi w przyszłości? Staniesz przed dziećmi spłodzonymi w wyniku ich gwałtu i swoją opowieść zakończysz słowami: "Mogłam coś zrobić, lecz nie chciałam / bo zbytniego lenia miałam"
Zeszła rano na posiłek i słysząc słowa karczmarki poczuła, jak odechciewa jej się jeść. Powoli uniosła jednak widelec ze strawą i zmusiła się do przełknięcia kolejnych kęsów jajecznicy. Po śniadaniu bez ociągania ruszyła wraz z towarzyszami w dalszą drogę.

 

__________________
W chwili, kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś go już kochać na zawsze.