Minty

W momencie, kiedy Ryszard zdał sobie sprawę z tego, że ani porwanie, ani krew, ani nawet teleportacja, nie były żartami, tylko bezwzględną rzeczywistością, w jego głowie zawirowało.
- Spokojnie, tylko spokojnie... musi być na to jakieś racjonalne wytłumaczenie... raz, dwa, trzy, cztery... - szeptał pod nosem, kiedy wokół niego zawrzało.
Trudno było trzeźwym okiem ogarnąć wszystko, co działo się dookoła, kiedy ci dziwaczni ludzie zaczęli ze sobą walczyć. Wszystko było takie niepojęte, dziwaczne i okrutne zarazem.
Bez żadnych skrupułów? Nie wykluczone, ale co myśli taki człowiek...? Jak traktuje swoją ofiarę? A może sam jest jedynie wilkiem wypuszczanym w krąg rządnych krwi staruchów, gdzie w rzeczywistości jest tylko on, albo ta druga bestia...
Ale o czym ja tera myślę? Tu giną ludzie!
W tej chwili Zilacan, z mocą dojrzałego tura, odepchnął Ryszarda za siebie. Mało brakowało, a ten bądź, co bądź opiekuńczy gest stałby się ostatnim wspomnieniem młodego Polaka.
Mężczyzna, starając się złapać równowagę, machnął kilka razy rękoma w powietrzu, jednak nawet te desperackie zabiegi nie pomogły mu utrzymać się na nogach. W ułamku sekundy później Ryszard głucho gruchnął o podłoże. Cała sytuacja musiała wyglądać przekomicznie. Gdyby nie panująca w jaskini gorąca atmosfera i gorzejąca walka, pewno wszyscy chwyciliby się za brzuchy i zaśmiewali się w nieskończoność. Tak przynajmniej wydawało się zawstydzonemu Polakowi.
Suchy piasek w ustach i kurz w oczach od razu dały się we znaki leżącemu na ziemi mężczyźnie. Dodatkowo tępy ból w potylicy i ciężki oddech potęgowały uczucie bezsilności i upokorzenia. Ryszard nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, jak dobrze było teraz leżeć na ziemi, gdzie, zamiast mieczy, szabli i noży, otaczały go ciemność i kamienie.
Wszystko działo się tak szybko... walka, teleportacja, zamieszanie związane z rannymi... Trudno było się nie pogubić. Kiedy Ryszard miał stanąć na nogi, zrobił to machinalnie, wcale nie zastanawiając się nad tym, czy powinien, ani czy jest to bezpieczne. Zwyczajnie podniósł się z ziemi i... przeteleportował.
Kiedy wszyscy znaleźli się na miejscu, a wrząca wokoło walka nie mąciła już nikomu spokoju myśli, wszystko stało się do bólu realne.
Krew, ból i to dziwne uczucie tęsknoty. Ryszard wiedział, że nie znajduje się już blisko domu. To nie było miejsce, jakie znał z telewizji, ani z książek. Nagle uświadomił sobie, że to może nie być jego świat.
Nie, to nie jest możliwe... Za dużo fantastyki, ot co! – racjonalnie myślący umysł Polaka nadal nie dawał za wygraną. - Muszę się czymś zająć, byle czym, bo inaczej zwariuję.
Wtedy, niczym boski wysłannik, z pomocą przyszedł mu Urmiel.
- Chodź - powiedział do niego swym donośnym głosem.
Mężczyźni ruszyli długimi korytarzami, gdzie piękno w swym dostatku stawało się czymś naturalnym, rzucając swój czar nawet na porozrzucane wszędzie przyrządy i meble. Wszystko wyglądało tutaj tak, jakby ułożone było bezpośrednio przez boga harmonii.
Schody, po których schodzili Urmiel i Ryszard, zdawały się nie mieć końca. Dopiero, gdy Polak gotowy był stwierdzić, że minęli już chyba kilkanaście pięter, jego oczom ukazało się wyjście z korytarza.
Sala wyglądała jak pobojowisko. Wszędzie walały się porozrzucane przedmioty, części mebli i tkanin. Ryszard dopiero po chwili zauważył, że w pomieszczeniu znajduje się także Zilican.
- Możliwe, że ktoś szturmem wziął to miejsce - powiedział, kiedy tylko ujrzał zbliżających się mężczyzn. - Znalazłem porzucony proporzec cesarski – dodał ciężkim głosem.
Po chwili namysłu Urmiel polecił Ryszardowi odszukać drewno na opał, kiedy sam udał się wraz z Zilicanem gdzieś w głąb zamku, bo tak określił tą budowlę Ryszard.
Polak nie czekając na szczególne zaproszenia począł zbierać na kupę wszystko, co jego zdaniem mogło przydać się do rozpalenia ogniska.