Sayane

Podkosy zaiste nie wyglądały na tajną bazę drowów; na niczyją tajną bazę. Malutka, zaniedbana wieś, otoczona polami, sadami i zagajnikami, z pewnością nie odzwierciedlała bogactwa pana, któremu podlegała - Gardara Tulipa, typa nieprzyjemnego, podłego i chciwego nawet jak na szlacheckie standardy. Mimo, a może właśnie z powodu biedy jesienne prace polowe wrzały, a podróżnych zewsząd docierały porykiwania zwierząt, fetor wydobywający się z obór, stajni i kurników oraz gwar rozmów ludzi - gwar, który przycichł, gdy na trakcie pojawiła się czwórka konnych. Jeśli jeszcze Helfdana można było wziąć za przejeżdżającego myśliwego, który wpadł do wsi na kufel zimnego piwa, tak czwórka bogato wyglądających podróżnych zaufania wieśniaków nie wzbudziła. Bo i niby czemu możni zdecydowali się na podróż błotnistym traktem miast szybkim i wygodnym wiatrostatkiem? Toteż Iulusa, Brittę, Raydgasta i Aesdina witały niepewne, lękliwe, ponure, a często wręcz jawnie wrogie spojrzenia. Przez środek wsi biegła szeroka droga prowadząca na miniaturowy ryneczek, na którym stała kapliczka Galian (zapewne lokalnej boginki plonów) niemal tonąca pod stosem ofiarnych darów.
Najpierw udaliście się do leżącej nieco na uboczu karczmy "Szynkla i Piworz'', znanej już paladynowi z poprzedniego pobytu, gdzie mogliście zostawić konie i rzeczy. Ów gościnny przybytek leżał nad brzegiem rzeki płynącej do Uran a przystań, niewielka wiata służąca za stajnię i koryto z wodą wyróżniały budynek spośród wielu podobnych. Z resztą Podkosów łączyła szeroka ścieżka, którą poprowadziliście konie.

Dopijający piwo Helfdan był jedynym gościem w jadalni; jeśli oczywiście nie liczyć starszawego właściciela "Szynkli i Piworza" Garda, siódemki jego dzieci w różnym wieku co i rusz przebiegających z wrzaskiem przez salę, oraz wyglądającej co chwilę z kuchni chudej, przygarbionej kobieciny z ósmym berbeciem na ręku. Trzy starsze córki karczmarza były całkiem milutkie, toteż tropiciel z przyjemnością peszył je niewyszukanymi komplementami.
Sama sala była dość duża, z szerokim wejściem i drewnianym barem oddzielającym część dla biesiadników od pomieszczeń kuchennych; oraz schodami na górę po lewej. Na ścianach wisiały stare podkowy, koło od wozu, dwa sierpy dziwnego kształtu i niewielkie żarna - wszystko to w towarzystwie wypchanych ryb, pęków suchych kwiatów i brzydkiego obrazka przedstawiającego kobiety przy żniwach. Cztery niewielkie okna były zatkane rybimi pęcherzami, a nad wygasłym paleniskiem spał chudy, bury kot.

Zgodnie z wcześniejszym planem Raydgast udał się do domu wójta, reszta zaś - mniej lub bardziej chętnie - rozpełzła się po wsi. Szybko okazało się, że wieśniacy są bardziej niż niechętni do rozmów o czymkolwiek poza rzeczami oczywistymi. Nawet karczmarz - persona, która w każdej szanującej się gospodzie powinna stanowić niewyczerpane źródło informacji - nie był szczególnie wylewny. A baby zwyczajnie pochowały się przed obcymi po chałupach i tyle było z ich gadaniny.

Najmniej szczęścia miał Iulus. Wypytywani o podejrzanych obcych, bandytów, niepokojące zdarzenia i tym podobne wieśniacy zamykali się w sobie i jak najszybciej ucinali rozmowę. Jeden tylko mruknął, że od czasów śmieci syna Fardana nikt wsi nie napadał. Gdyby nie to, że na dość zwyczajne pytania mężczyźni reagowali nietypowo, zdawać by się mogło iż wszystko jest w najlepszym porządku. Niechęć wobec obcych czy coś więcej? Kapłan nie wiedział.

Niewprowadzona w nic ponad sprawę drowów Britta zebrała jedynie kupę przekleństw na te "czarne diabelstwa przeklęte", pochwał paladyna Helma i jego odważnej drużyny, że tak straszliwego stwora złapała... oraz rad, iż powinna Britta męża znaleźć i w domu siedzieć, a nie w kusym kubraczku i gaciach jak chłop po gościńcach się szlajać. A nawet jedną propozycję małżeństwa od starszawego jegomościa, który co prawda miał podagrę i artretyzm, za to posiadał kawał żyznego pola i aż trzy krowy.

Najwięcej podejrzeń wzbudzał Laure, radośnie kicający po wsi w poszukiwaniu informacji i dóbr wszelakich. Niemniej zebrał on garść lakonicznych informacji, podsumowanych wnioskiem, że tutejsi rolnicy są wyjątkowo małomówni i ograniczeni.
Drowy? Ano przywiózł jednego cny paladyn Helma i uciekł na rynku - należało się diabelstwu (tu zazwyczaj następował stek pochwał i przekleństw).
Półelfia bardka? Półelfka jakaś tu była, bardka pewnie niejedna, imion wieśniacy nie pamiętali - przecież w czasie jarmarku to bardów jak mrówków się zjeżdża, obiboków jednych... Yyy, znaczy się, że robić co nie mają w czasie podróży, tak tak, to nie o was jaśnie panie elfie.
Zaginień żadnych nie było, niepokojów - a co też szanowny pan mówi? Dyć tu spokojnie jak u bogini za piecem.
Ślepy mag? Mieliśmy maga, na jedno oko ślepy był, ale oszalał, do nawiedzonego zamku uciekł i tyle go widzieli. Zamek sam zaś to ruina przeklęta, nikt nigdy za mojego pokolenia, ani dziadów moich tam nie chadzał; kupa gruzu, nogi idzie połamać i tyle. Szkoda czasu na mielenie o niej ozorem jak zima za pasem i robić w polu trza.

Nieprzemęczający się Helfdan skończył zaś z informacją, że młynarzem jest nikt inny jak wójt Podkosów, a sam młyn po drugiej stronie wsi stoi, nieopodal sporego zagajnika i cmentarza. Powiedziano mu też, że strzały i groty może zakupić u kowala Lago, lub myśliwego Harda - lecz to jeszcze nim karczmarz zoczył, iż Helfdan przywiódł ze sobą towarzystwo. Dziwne to się pólelfowi zdało - przecież każdy gospodarz lubi, jak mu złoto do kiesy wpada.

- Dziękuję za pomoc. - odparł paladyn i wychodząc rzekł. - Niech bogowie mają was w opiece wójcie.
- A i was, szlachetny rycerzu, i was niech mają, niech mają - kłaniał się w pas Gregor, drepcząc za gościem i gnąc się w ukłonach tak, że omal czołem w odrzwia nie rymnął. Gdy zaś zatrzasnął za Silvercrossbowem drzwi chaty, oparł się z ulgą o scianę i krzyknął na babę, by mu śliwowicy przyniosła, jeno tej najlepszej, co tylko na dzień świąteczny na stole stawała.
Pociągnął solidny łyk i zaklął pod nosem. Od czasu kradzieży pierścienia Beshaba chyba uwzięła się na ich wioskę - co dzień to nowe nieszczęście. Oby bogowie przeklęli tego Margata, że w naszych Podkosach się pojawił i niedolę na nas ściągnął - mruknął, pociągając kolejny łyk. - Jak nam wieś spalą i ludzi wytną, to go nawet w o Otchłaniach ścigać będziemy!! - oświadczył z typowo chłopską zaciętością, po czym napił się znów, odłożył flaszkę i poszedł robotę kończyć. Klątwa klątwą, obcy obcymi, ale zboże samo się nie wymłóci, ani nie zmiele, martwić się też co nie ma na zapas... Jakoś to będzie.

Raydgast wrócił zaś do karczmy.