Ulli
Odpowiedź na zadane przez
Oskara pytanie nie padło. Prześladowcy po prostu nie dali dość czasu.
Śmigające nad głowami strzały i zbliżające się wrzaski zmusiły wszystkich ponownie do biegu.
„A niech to! Znowu biegniemy w głąb puszczy.” Przemknęło przez głowę krasnoluda.
To oznaczało, że z każdym krokiem będzie im się trudniej wydostać. Pamiętał też opowieści starszych o olbrzymich zwierzętach zamieszkujących te lasy. Poza tym miał serdecznie dość tego biegania.
Przedzierając się przez niezbyt gęste z powodu silnego ocienienia poszycie zaczął gorączkowo rozglądać się na boki. Jego uwagę zwrócił snop światła, który znalazł sobie drogę przez zbite sklepienie lasu nie dalej jak sto kroków od nich.
„Tak, to musi być to!” Wiedziony przeczuciem skręcił ostro w tą stronę.
Po chwili jego oczom ukazała się podłużna polanka utworzona na skutek upadku jakiegoś drzewnego nestora. Olbrzym upadając zrobił wyłom w leśnym gąszczu torując drogę do dna lasu życiodajnemu światłu. Korzystając z okazji setki młodych drzewek rozpoczęły wyścig ku górze tworząc w tym miejscu gęsty młodnik. Porastały nawet gruby na dwa krasnoludy zwalony pień.
Jeśli się ukryć to tutaj. Bez wahania zagłębił się w gęstym zielonym dywanie po czym padł plackiem na ziemię i polecił swą duszę bogu.