Burza zmysłów. Tak, burza.
Może spaść na padół istnienia i połamać wam wszystkie kończyny rozgrzanego od pożądania umysłu.
Biegiem, biegiem! Uciekajcie, jeśli chcecie. Zaraz ją ześlę.
Taką burzę zdominuje namiętna czerwień. Kolor wszystkiego, co daje mi się opętać. Całego istnienia.
Ciasno upakowane fantazje z najciemniejszych zakątków wyobraźni wystrzelą z nabrzmiałych cumulusów niczym głodne płomienie piekarników Auschwitz.
Rządzę światem. Jestem złem.
Dzisiaj.
Namiętna miłość, pot spływa na rozgrzaną posadzkę, ciepłe pośladki i stopy oparte o piec krematoryjny. Oficer posiadł swoją Semitkę.
Żydówka – zdrajczyni chce teraz tylko jęczeć. Myśli o rozkoszy, jej dusza lepi się od brudu. Ciąży.
Ześlę na nich jakiś okruszek cierpienia, nie ma przebaczenia, nie ma wolności. Jestem ja.
Dziecko zamienią w mutanta jeszcze w macicy. Oni się na tym znają.
Istnienie ocieka żółcią, przesiąka smrodem zgnilizny. Niebo spowiły chmury. We śnie.
Po przebudzeniu jest gorzej. Ręce pokrywa cienka warstwa złota izolująca od świata uczuć.
Pięknie się świeci.
Gromada głupców namalowała sobie na karkach twarze. Odwracają się od wszystkiego i tak nimi patrzą.
Jakie to głupie.
Mile dla oka przedstawienie burleski przemienia się w zbiorowy gwałt. Albo orgię. Ludzie są dziwni.
Tak samo na ulicy. Kobieta wychodzi za gwałciciela. Bo tak będzie lepiej. Prawda?
Dobro wyginie jak wszystko inne. Jak świeże powietrze i dinozaury.
Tyran – bóg ma zły humor.
Wystarczy jednak skłonić ludzi do zrobienia czegoś dobrego. To takie błahe, a wszystko stałoby się wtedy inne.
Pojawiłyby się nowe twory, racja? Nazwaliby je ludźmi, albo Tytanami.
I wszystko zaczęłoby się od początku.