| To się nazywa mieć szczęście. Przybywa się walczyć z demonami, a jeden z towarzyszy ginie w czasie walki z ludźmi. No cóż, będzie trzeba jakoś sobie bez niego poradzić. Dobrze, że nie zginął ktoś jeszcze. Rany szybko zniknęły po użyciu magii przez Duningana i Alfonsa. Gdy krasnolud poszedł do pojmanego szamana, inkwizytor usiadł na jakimś kamieniu i wyjął książeczkę z modlitwami do Khybera. Powoli poruszając wargami, modlił się za zabitego towarzysza. Nie robił tego zbyt długo. Po chwili zamknął książkę i zaczął nad czymś rozmyślać. Co było dziwne, pierwszy raz zrozumiał, że lepiej działać wspólnie i pomagać sobie nawzajem. Zawsze liczył tylko na siebie i od nikogo nie oczekiwał pomocy, ale teraz jakby był sam, to już by pewnie nie żył. Poza tym gdyby nie magiczne zaklęcia jego towarzyszy, nie mógłby już walczyć, bo zerwane ścięgno by mu na to nie pozwoliło. Na jego twarzy pojawił się lekki grymas, który przypominał uśmiech. Chyba pierwszy raz w życiu inkwizytor się uśmiechnął. Gdy uświadomił sobie, że się uśmiecha, szybko zakrył twarz rękoma i natychmiast przestał. Co jakiś czas spoglądał na pozostałych towarzyszy, aby sprawdzić co robią. To oczekiwanie trochę go denerwowało. Musieli wykonać zadanie, a tracą czas na rozmowy z jeńcami. Oby to się jakoś opłaciło. Wstał natychmiast, gdy krasnolud skończył rozmowę. Uważnie słuchał tego co mówił Duningan i spytał.
-Czy to jest na pewno bezpieczne? Można ufać temu szamanowi?-
Nie czekając na odpowiedź, powiedział.
-W końcu wybiliśmy jego braci. Może chce się na nas zemścić i posłać nie wiadomo gdzie. Chociażby w środek obozowiska demonów.-
|