| " Ogień może być trudny, ale jego skutki bywają chwalebne"
Jest niedziela rano, dopiero, co słońce wzeszło, zapowiadając piękny dzień.
Śpicie we własnych pokojach, ale teraz jest was już tylko trójka. Młody mnich i doryjczyk znikneli bez śladu nic wam nie mówiąc, ani też nie zostawiając wam żądnej innej wiadomości. Zaraz po wschodzie słońca, do waszych uszu dochodzi dźwięk dzwonów, zwołujący mieszkańców na pierwszą tego dnia msze. Jak w każdą niedziele miasto aż tętni życiem, ludzie wylewają się na ulicę, zmierzając ku świątyni Jedynego.
Jakąś godzinę później przez bramy miasta przejeżdża niezbyt duża grupa ludzi. Może było ich z dziesięciu. Na czele pochodu na rodyjskim siwku jedzie nie najmłodszy już mężczyzna. Jego włosy przyprószone są siwizną, a na jego plecach da się zauważyć mały garb. W ślad za nim jedzie kolejny mężczyzna, a obok niego piękna młoda kobieta. Wokół nich jedzie kilku zbrojnych, którzy najwyraźniej są ochroną dla podróżującej trójki. Na wspaniałym czarnym jak smoła karyjskim ogierze jechał stępa Boneheart, a zaraz koło niego na równie wspaniałym zwierzęciu jechała kobieta . Jej jaśniutkie włosy, delikatne kobiece rysy oraz oczy w kształcie migdałów, o pięknych brązowych tęczówkach łagodnie spoglądających na wszystko wokoło przywodziło na myśl subtelne (na swój sposób) kobiety z Matry.
Wszyscy zmierzali w kierunku miejskiej rezydencji Inkwizytora, znajdującej się nad rzeką. Nim starszy Inkwizytor dotarł do domu było już dawno po godzinie 9, i cała wasza trójka siedziała w bibliotece gospodarza popijając chłodną lemoniadą w ten upalny dzień.
Dzisiaj wieczorem ma się odbyć kolejna egzekucja. Sami nie bardzo wiecie, co macie z tym zrobić, w waszej pamięci wciąż żywe są wspomnienia ostatniej. I pieśni, jaką dziewczyna śpiewała, gdy podpalano stos. Tak, więc przez wzgląd na to w bibliotece panowała kompletna cisza, każdy pogrążony był w swoich myślach, gdy nagle drzwi się otwarły i stanęła w nich trójka podróżnych z Boneheartem na czele. |