| Dygotała.
Zwinięta jak embrion, półprzytomna, zalana strugami potu.
Rzeczywistość docierała do niej jak zza grubej szyby. Słyszała czuły szept Josha ale nie rozróżniała słów. Jego palce odgarniały wilgotne kosmyki z czoła Jill niby w pożegnalnym geście.
Była pewna, że się kończy. Zdycha jak szczur, który się nażarł strychniny.
I znów nie czuła żalu, strachu ani rozczarowania.
Nie czuła nic.
Zapadła się w czerń.
* * *
Nie miała pojęcia ile czasu minęło.
Podniosła się z posadzki i rozejrzała nieprzytomnie. Nogi wciąż miała miękkie ale ewidentnie dochodziła do siebie.
Chłopcy jak widać dotrzymywali jej przez cały czas towarzystwa, kiedy straciła przytomność i bredziła w malignie. To, że Josh był wciąż u jej boku specjalnie Jill nie dziwiło, ale fakt, że Chris pozostał z nimi przyjęła mile zaskoczona. On też musiał to rozumieć. Że w stadzie poluje się skuteczniej. Coś już łączyło ich trójkę. Może nie lojalność, ale na pewno względy praktyczne.
Przypomniała sobie o grasującym gdzieś nieopodal Panu Maczecie. Lechner miał zdaję się ubaw po pachy i zapewniał im sporą dawkę strachu. Taaaa... Co jemu się kurwa wydaje? Że ma do czynienia z bandą amatorów? Że zaczną wymiotować na widok krwi i wpadną w zbiorową histerię. Zabawny ten doktorek, istotnie zabawny...
- Idziemy. Wszyscy razem - Jill zebrała się z ziemi i niemrawo ruszyła w stronę wyjścia. - Musimy znaleźć broń. I nikt nie będzie trząsł portkami i czekał aż ten skurwiel nas dopadnie. Znajdziemy go po prostu pierwsi. Jak tylko stosownie się uzbroimy.
* * *
Niespodzianki...
Apteczka mogła się przydać, choć Jill z chęcią wymieniłaby ją na obrzyn.
Na nieszczęście w okolicy nie doszukała się żadnego punktu barterowego.
Kolejna sala była okupowana przez szkielet, który, jak jego poprzednicy ściskał w kościstych palcach dwie karty. Dziesiątka i trójka...
Jill schowała je do kieszeni do ich dwóch koleżanek z upiornej talii spod krwawego znaku „Zagrasz?”.
Ostatnią niespodziankę skrywał więzienny dziedziniec. Za podwójnym ogrodzeniem pod prądem siedział leciwy jegomość pochylony nad partyjką szachów. Do pojedynku mogła przystąpić tylko jedna osoba, o czym informowała tabliczka na siatce.
„Podejmij wyzwanie i zyskaj nietykalność. Do drugiego kręgu może wejść tylko jeden więzień.”
Jill przyjrzała się mężczyźnie spod zmrużonych powiek. A później oświadczyła, że nikt grał nie będzie. Dopóki trzymają się razem dopóty mają szansę wyjść cało z niejednej kabały. Przewaga liczebna, to ich atut. Jebać jednostkową nietykalność. Nikt się nie wybiera na towarzyską partyjką. Tako rzecze Jill.
Kolejny przystanek w ich psychodelicznej podróży... Debil z maczetą.
Dragi Lechnera musiały nadal działać bo Jill miała wrażenie, że bije od niego mroczna ciemna aura. No i smród rozkładającego się mięsa...
Może po prostu śmierdziało mu z gęby, bo Jill wątpiła aby je wyszczotkował po swojej kanibalistycznej wyżerce.
Postanowili, że zwabią go na dziedziniec. Na otwartej przestrzeni obsiądą go jak stado hien i będą podgryzać.
Stado hien jest w stanie powalić nawet pieprzonego lwa. Może i Pan Maczeta był królem tej jebanej betonowej dżungli, ale oni nadal mieli przewagę liczebną. I nadrabiali zapałem.
Ustawili się na dziedzińcu niczym gladiatorzy na starożytnej arenie.
Walka na śmierć i życie. To coś co Jill wybitnie kręciło.
Niech poleje się rzeka szkarłatu.
Krwawe igrzyska czas zacząć... |