Gdy przyszedł byla już calkiem spokojna. Dostala swoje wyjaśnienie.
Nie oszalala. Wpadla w jego pułapkę, koniec gry. Tak musza czuc się skazancy wchodzący na szafot. Spokojni, pogodzeni z tym co ma nastapic.
Innuaqui czekal.
Miala wybor. Co za wielkoduszność. Jeśli chce uratowac zycie musi zostac morderca, bezwolna marionetka w rekach potwora. Upodobni się do zombie przed którymi uciekala, ale przynajmniej będzie zyla. Albo ginie tu i teraz, wraca do swojego pogruchotanego ciala konajacego na brzegu jeziora. Bolesna, powolna śmierć. Może kiedys ktos odnajdzie jej szczatki i da ukojenie odchodzącym od zmysłów bliskim.
Chyba ze...
Przygryzla spierzchnięte wargi i cichym, zachrypniętym glosem poprosila go o rozpiecie krepujacych ja pasow.
Z niepokojem polaczonym z dziwna fascynacja przygladala się Innuaqui speniajacemu jej prosbe. Nie odezwal się slowem. Spokojnie, w milczeniu uwolnil ja z mocujących ja do lozka pasow.
W chwili gdy była już wolna, gdy odsunął się od niej szybkim ruchem zerwala powbijane w jej rece igly i zeskoczyla z lozka odgradzając się nim od demona.
„Co za absurdalna sytuacja, co teraz? Nie mam gdzie uciec, nie mam nawet czym się bronic...”
„Kamien!”
Jej reka odruchowo powędrowała w strone bioder szukając kieszeni spodni
„Szlag, to nie moje cialo, nie moje ubranie... ”
Desperacja
Stala w kacie pokoiku odgrodzona od niego lozkiem, czujac jak po rekach splywa jej krew ...
Kap kap kap kap...
Widze ze już dokonałaś wyboru...
„Boze, nie chce umierac...”
Po jej twarzy zaczely spływać lzy
„ Derek... przepraszam...”
Cichym glosem dala swoja odpowiedz.