Cytat:
|
- Mniej więcej który wiek przypada na akcję? Chodzi mi o to, czy to już czasy shougunatu Tokugawa, czy jeszcze czasy przed bitwa pod Sekigaharą? Bo te dwa okresy zmieniają znaczenie i statut samuraja.
|
Raczej wcześniej...mamy wszak okres europejskiego renesansu , zatem XV i XVI wiek.
A temu okresowi odpowiada cytując za wikipedią.
Historia Japonii – Wikipedia, wolna encyklopedia
Okres Muromachi (XIV-XVI w.)
Określając dokładniej sama sesja zacznie się półtora roku po zakończeniu wojny ery Onin (pogrubiłem w tekście poniżej, akapit o tym traktujący).
Co do miejsca...rozpoczynamy w obecnej prefekturze Chubu w mieście Nagoya.
Niemniej dokładna znajomość historii Japonii nie jest wymagana (zważywszy że MG japonistyki nie zgłębia). Ogólnie kraj podnosi się po ostatniej wojnie...władza centralna jest osłabiona, ale pomniejsi watażkowie, bardziej są zajęci odbudowywaniem swym ziem, niż knowaniami.
Poniżej opis tego okresu, skopiowany właśnie z wikipedii
Nowa struktura zachowała podział na organy centralne i prowincjonalne. Urzędy centralne wykazywały względną stabilność, ale w prowincjach ciągle następowały przesunięcia. W prowincjach mieli działać wojskowi gubernatorzy (shugo) rekrutujący się spośród wasali domu Ashikaga (fudai-hikan). Niektórzy zasiadali na powierzonych im terenach i tworzyli sieci własnych zależności wasalnych, często przy tym sprzeniewierzając się władzy shoguna. Oprócz funkcji wojskowych, przejęli też funkcje dotychczasowych urzędników cywilnych; nazywa się ich shugo-daimyo (daimyo). Wielu z nich przenosiło się do Kioto, by być blisko centrum władzy. W prowincji zostawiali pełnomocników (shugodai), ci zaś często nie byli lojalni i zdobywali własne majątki, nie dbając o interesy suzerena. Z czasem objawiły się 2 płaszczyzny rozgrywek: shugo zwalczali się lub tworzyli alianse na terenie Kioto, podczas gdy shugodai rugowali suzerenów z ich własnych prowincji i rozszerzali zdobycze na ziemie sąsiadów. Te procesy, zwane od końca XIII wieku gekokujo (obalanie wyższych przez niższych), trwały do drugiej połowy XV w. Jednocześnie słabła władza centralna. Hegemonia Ashikagów była krucha, bo opierała się na sojuszach ze skłóconymi shugo. W całym kraju powstawały autonomiczne rejony pod władaniem shugo lub shugodai. Był to przedostatni etap kształtowania się rozwiniętej formy feudalizmu. Gospodarka typu shoen zanikła, gdyż po reformach Godaigo i późniejszych zamieszkach dużo wielkich posiadłości rodu cesarskiego i arystokracji dostało się w ręce wojowników; natomiast pozostałe shugo przywłaszczali sobie pod różnymi pozorami. Posiadaczom shoenów opłaciło się oddać shoen na własność wojownikowi i samemu zadowalać się opłatami.
Okres Muromachi dzieli się na trzy podokresy: formatywny (rządy pierwszych trzech shogunów), rozkwitu (od 3. do 6. shoguna), upadku (od 7. do 15. shoguna).
Ostatecznym ciosem dla autorytetu bakufu była wojna, zwana wojną ery Onin (Onin-no ran), której powodem były spory w rodzie shoguna, w które wmieszały się wielkie rody Hosokawa i Yamana. Wojna toczyła się w Kioto przez 11 lat (1467-77) i zostawiła stolicę w ruinie. Zakończyła się z powodu wyczerpania sił uczestników konfliktu. Odtąd Ashikagowie nie byli w stanie przeciwstawiać się gwałtom i zbrojnym napaściom. Ostatni shogun z tego rodu, Ashikaga Yoshiaki, objął urząd w 1568, wprowadzony do stolicy przez wojownika Odę Nobunagę. Gdy Yoshiaki popadł w konflikt z Nobunagą w 1573 został wygnany z Kioto. Tę datę uważa się za koniec okresu Muromachi.
W tym okresie nastąpił rozwój miast, i mimo wojen domowych, także wielu dziedzin kultury i sztuki (m.in.: malarstwa tuszowego, kaligrafii, sztuki komponowania ogrodów, widowisk teatralnych, ikebany, ceremonii herbaty).