| Otto jadł kuropatwę, a właściwie ledwo powstrzymywał się by nie wpychać jej do ust palcami. Była pyszna, lepsza niż cokolwiek co on kiedyś ugotował. Wszyscy rozmawiali o przyszłości zamku, rozważali komu ufać a komu nie. W jego opinii nie można było ufać komuś, kto dobrze zna się na czytaniu i pisaniu. Słowa nie były pewne, każdy kto umiał je rozszyfrować był podejrzany. Ale czy ktokolwiek zwróciłby uwagę na jego zdanie? Czuł zdziwione spojrzenia gdy mistrz czytał testament. Wielu nie mogło zapewne zrozumieć czemu służący znalazł się wśród nich. I dobrze, niech główkują. Nie zabierał głosu w żadnej sprawie. Nie palił się też zbytnio do wyprawy, raczej by się nie przydał. Postanowił po posiłku wydać trochę pieniędzy na upojenie się parszywymi trunkami w jakiejś spelunie. |