Gryf

Pysk tego czegoś w jakiś odległy, groteskowy sposób kojarzył się z kobiecą twarzą, efekt rozmył się gdy wargi uniosły się obnażając dwa rzędy brudnych kłów.

Lafayette poczuł w swojej głowie kłębowisko cudzych myśli. Uczuć, obrazów, emocji, zapachów, smaków. Nieludzkich, obcych w znakomitej większości zupełnie niezrozumiałych dla ludzkiej percepcji. Dłuższą chwilę zajęło, nim zaczął rozpoznawać niektóre z nich.

Oczekiwanie, żądza, ból, krew...

I gniew. Ogromny i z trudem trzymany na uwięzi. Zupełnie jednak nieludzki

Vincent zrobił krok do przodu, bardziej by pokazać że panuje nad sytuacją, niż w jakimkolwiek innym celu.

- Skąd przyszedłeś? - spytał głosem, który w założeniu miał być władczy.

W odpowiedzi przez głowę przeszła mu wizja grobów, świecących grzybów, zgniłych zwłok, tulących sie do siebie ciał, czaszek i połamanych gnatów, smak ześmiardłwego szpiku w ustach i ... tęsknota, a potem czerwień gniewu, jak pulsująca krew.

- Czy ktoś jeszcze was przyzywa w mieście? Pokaż mi go.

Wymowna czerń, złośliwa zieleń, chichot i lepkie od posoki ręce, smak żółci w ustach

- Nie eeeee - syk jak wbicie kolca pod powiekę. - Odeślij - pragnienie, niczym cios w czaszkę. Wyraźne i zrozumiałe

- Odeślę. - powiedział Vincent na głos starając się całym umysłem jasno wyrazić swoją wolę. Następnie przywołał przed oczy obraz kolejno Wagonowa i znany z prasy wizerunek Bostońskiego Cara. Po czym sformułował pytanie - twarze? znajome?

Odpowiedź znów w formie wizji. Przez chwilę Vincent znów patrzył oczyma ghula, tak jak wtedy na cmentarzu. Jakby patrzył na samego siebie. Szarość, czerwienie, plamy, unoszące się zapachy - falujące wokół sylwetki.

I żadnych twarzy.

Aluzja dotarła. Ghul postrzegał świat w kompletnie inny sposób. Żeby uzyskać odpowiedź musiałby znać coś więcej niż nazwisko i twarz.

- Moją wolą jest byś odszedł i nasze drogi nigdy więcej sie nie spotkały - wymówił na głos, bardziej ze względu na Leonarda niż potwora - Czego potrzebujesz by odejść?

Przed oczami zaczęły mu wirować dziwne rozbłyski, smak, zapach. "Twoja krew, niewiele na ziemię"

Vincent pomału skinął głową.

- Zrobię to. Ty odejrzesz. Jeśli zrobisz cos innego, jesli zaatkaujesz - znow zostaniesz przyzwany. Przez kogoś innego. Rozumiesz i zgadzasz się?

Mówiąc to spokojnym ruchem wyjął nóż Prooda.

Pożądanie, gniew, posłuszeństwo, siła, duma, żądza, akcetptacja i ... strach. Strach przed dziwnym nożem.

- znasz to ostrze? - spytał Vincent, nacinając lekko dłoń

ostrze - dym, smugi odrywającej się ciemnosci, jakby rozpalone do wiśniowego koloru.
Wizja została gwałtownie przerwana przez ostrzegawczy syk potwora.

COŚ SIĘ ŻBLIŻA - UCIEKAJCIE! - usłyszał wyraźny głos w swojej głowie - Kieł Pana! - Vincenta zalała fala emocji starchu i rozkoszy. Powtór wskazał łapą na Lyncha.

ZABIJ TO! - wykrzyczał w myślach Vincent. Przypadł do ziemi i przyłożył do niej krwawiącą dłoń. Już przymierzał się do poderwania się do ucieczki i pociągnięcia za sobą studenta.

- Sistra, jeden miot, nie! - zadźwięczało w jego głowie. - Zatrzymam, nie zgładzę.

- Dobrze - powiedział na głos Vincent.

- nazywam się ... Shashanus. Ty? miękkie? ty jak?

- Nie rozumiem... - nie skończył zdania, zanim do niego dotarło - Vincent!

- Vinszents. Zapamiętać, wytroipić...strzec lub jeść. Ty... - i znów zamiast wyrazów emocje: gniew, szacunek, głód, akceptacja, podziw.

- Tobie też niczego nie brakuje, Shashanus - doparł Vincent uśmiechając się dziwnie. Potwór skoczył w ciemność. Dosłownie w ciemność. W plamę mroku za swoimi plecami.

I zniknął.

Zupełnie jakby tam była jakaś brama niewidoczna dla ich oczu. Wrażenie obecności rozmyło się, pierwotna groza puściła ze swoich szponów.
W głowie Vinenta wciąż jednak brzmiało ostrzeżenie ghula.

- Uciekamy! Teraz! - rzekł zrywając się do biegu i ciągnąc za sobą Leonarda.

 

__________________
Show must go on!