| „ Człowiek nie może niczego nauczyć drugiego człowieka, może mu tylko dopomóc w wyszukiwaniu ognia we własnym sercu, jeżeli go posiada.”
W bibliotece nagle nastała cisza Boneheart z powrotem usiadł na fotel przy swoim dużym dębowym biurku. Po jego prawej stronie stał nieporuszenie towarzyszący mu mężczyzna, a po lewej młoda kobieta, która patrzyła cały czas na swoje ręce. Nagle ciszę, która dodatkowo zdawała się zagęszczać atmosferę panującą w gabinecie, przerwało ciche pukanie. Następnie do olbrzymiego, skromnie umeblowanego pomieszczenia wszedł lokaj trzymając w ręce tacę. W świetle padającym z masywnego kamiennego kominka wyglądał na bardzo starego i kruchego, a w jego oczach można było zauważyć trwogę. Najwyraźniej mimo tak długiej służby w tym domu dalej nie mógł przywyknąć do przytłaczającej atmosfery tego nietypowego pomieszczenia. Biblioteka nie zajmowała standardowo jednej kondygnacji, lecz dwie a na wszystkich ścianach znajdowały się mahoniowe pułki z niewyobrażalnymi ilościami książek. Na środku pomieszczenia znajdował się maleńki stolik i kilka dodatkowych foteli. Lokaj poszedł do stolika położył na nim tace z kanapkami i dzbanem pełnym ciepłego rozcieńczonego wodą wina z przyprawami korzennymi.
- Najmocniej Panów przepraszam, ale najwyższy czas coś przekąsić.
Z tymi słowami zaczął rozlewać napój do kielichów. W tym czasie Boneheart odwrócił się na swoim fotelu w stronę okna. Po rozmiarze czarnych atłasowych kotar można by stwierdzić, że okno to jest naprawdę znacznych rozmiarów. Za nim rozciągał się widok na Grzmiącą Rzekę, i zwłaszcza o świcie roztaczał się piękny krajobraz, niczym nieprzypominający zimnej mrocznej Kary. Teraz jednak okno było zasłonięte, tak, że nawet najmniejszy promyk światła nie mógł się wedrzeć do środka. Lokaj bardzo szybko i dość nerwowo rozdał puchary z napojem, a następnie szybkim krokiem bezszelestnie opuścił pomieszczenia, cichutko zamykając za sobą drzwi. |