liliel

Gabinet doktora Lechnera.
Allelujah! Witamy w muzeum tajemnic. Prosimy pozostawić obuwie przed drzwiami, zastosować stosowne milczenie i podążać za kierunkiem zwiedzania.

Jill podeszła do rzędu metalowych szufladek, wysuwała je ze zgrzytem i przesuwała palcem po grzbietach tekturowych teczek. Całkiem spora baza królików doświadczalnych. Z ciekawością sięgnęła po własne papiery. Jill Brunson-Briggs. Nie mogła wyzbyć się złośliwego uśmieszku gdy czytała opinię psychiatrów na swój temat. Banda przygłupów...

I wtedy pojawił się mistrz ceremonii. Ujrzała Lechnera kątem oka, a gdy przeniosła tam wzrok zdała sobie sprawę, że już go tam nie ma i znów widzi go gdzieś na godzinie ósmej.
Jill nie miała wątpliwości, że to tylko ułuda. Słuchała jego słów ze stosowną rezerwą. Mówił by nie czekała na chłopców tylko ruszyła schodami w nieznane. Do miejsca gdzie nie stanęła jeszcze stopa skazańca. Zabawy w Armstronga ciąg dalszy. Jakie to kurwa kuszące...

Nazwał ją czarnym koniem tych wyścigów. Czy był to komplement? Komplement w ustach wytworu jej wyobraźni czyli niejako jej osobistym skierowanym we własnym kierunku? Czy była aż taką egocentryczką? Zapewne była.

Zjawa zniknęła w korytarzu a Jill doszła do wniosku, że gonić jej nie będzie ani nawet o nic pytać bo i o co można zapytać kogoś kto nie istnieje a jest jedynie astralnym rzutem własnej pokręconej osobowości? Rozmowy jeden na jeden prowadziła sobie skutecznie w głowie bez udziału makabrycznych widziadeł.

Podeszła do gnijącego trupa kobiety ułożonego na biurku w pozie nie-przeszkadzaj-mi-kurwa-w-drzemce. Rewolwer schowała za pasek kombinezonu.
Nachyliła się nad zwłokami i uzbrojona w krzywy uśmieszek szepnęła jej wprost do ucha.
- Czy to miejsce jest zajęte skarbie?
Odgarnęła skołtunione włosy z nadgniłej twarzy i wciągnęła odurzający zapach rozkładu. Zakręciło jej się od niego w głowie. Przyjemnie nawet. Jak za starych dobrych czasów.

- Tak myślałam – dodała zaraz i szarpnęła bez finezji za włosy denatki aż ta ześlizgnęła się pod biurko.
Jill położyła przed sobą akta wybranych pacjentów, ułożyła się w miękkim skórzanym fotelu i obróciła kilka razy dookoła własnej osi. Jupi! Karuzela. Kup mi watę cukrową, tatusiu.
Ciężkie buciory spoczęły na blacie a palce obracały pożółkłe kartki.

Większość z akt była opatrzona zdjęciem, przyczepionym spinaczem na okładce. Wybrała wszystkie twarze, które zapamiętała gdy leżeli przykuci do metalowych łóżek a później odpłynęli nafaszerowanie specyfikiem zwanym Sumieniem. Gówno wartym Sumieniem gwoli ścisłości bo Jill nadal się żadnego nie nabawiła.

Na pierwszy ogień przekartkowała teczkę brata. Był tam prokuratorski akt oskarżenia i opinia eksperty w dziedzinie psychiatrii. Uśmiech nie znikał z jej twarzy.

Z akt wynikało, że brat Jill był poszukiwany w związku z szeregiem podpaleń w mieście. Udowodniono mu jedynie trzy rzeczy: Podpalenie kamienicy, usiłowanie zabójstwa jednej osoby i zniszczenie mienia wielkiej wartości. Ale o tym przecież doskonale wiedziała. Mimo to nie mogła sobie darować choć rzucenia okiem.


I dalej:


Drugie w kolejce były akta filigranowej blondynki o dziecięcej buzi i dwóch warkoczykach zaplecionych nad uszami. Ograniczała się do notatek podsumowujących jej karierę przestępczą zamieszczonych na ostatniej stronie. Nie miała całego dnia na lekturki przy jebanej szklaneczce whiskey



I małoletni zbuntowany brunecik:



Na deser zostawiła sobie Torga.



- No ładnie – opuszek palce Jill dotknął twarzy Chrisa na zdjęciu z policyjnego zatrzymania. - Spryciarz z bogatym libido. Myślę, że Stella zaliczyła porządne pierdolenie nim zeszła z tego świata...

W połowie lektury usłyszała chrzęst skorodowanego metalu. Ktoś uruchomił windę i podążał ku górze.
Jill była przekonana, że to jej chłopcy i czekała spokojnie aż dotrą do gabinetu. Ale się ci się o dziwo nie pojawili.

Wyszła więc ponownie na korytarz i zaczęła przeczesywać sukcesywnie pomieszczenia na tym piętrze. Nie obyło się bez kilku ciekawych znalezisk. Butelka wody mineralnej, którą z miejsca opróżniła do jednej trzeciej, pudełko aspiryn, kolejna karta z talii (czyli Simon jednak dalej siedzi za szybką?) i dezodorant w sprayu (Josh się ucieszy, choć lepiej jako dodatek sprawdziłaby się zapalniczka niż zapałki).

Zebrała cały sprzęt i dotarła w końcu do pomieszczenia, w którym odnalazła dwie zguby. Josh i Chris stali nieruchomo z wyrazem tępoty wymalowanym w buźki i gapili się na ścianę udekorowaną rysunkami czerwonych kwiatów. Niektórzy mogliby nazwać to sztuką ale Jill określiłaby je jako bazgroły upośledzonych przedszkolaków.

Podeszła do Josha i walnęła go w twarz otwartą dłonią. Nie zareagował.
- Czas zabawić się w ogrodnika Jill – powiedziała do siebie i dobyła skalpela – Mamy tu dwa warzywka, które potrzebują twojej wprawnej ręki.

Złapała dłoń brata i nacięła lekko po jej wewnętrznej stronie. Pojawiła się krew i Jill zlizała ją całą powierzchnią języka jak kot spijający śmietankę.
- No dalej Josh. Wakie Wakie, Eggs and Baky...

Josh jakby w odpowiedzi na jej apel zamrugał kilkakrotnie a Jill, nie tracąc czasu, sięgnęła po dłoń Chrisa. Nacięła ją delikatnie i również zlizała czerwony ciepły płyn. Ale nie dane jej było delektować się smakiem.

Josh ryknął przeciągle na jej widok i niespodziewanie ciął na oślep nożem. Ostrze drasnęło jej bark. Poczuła ból i coś w niej się zagotowało.

Zaskoczył ją, kurwa mać! Zero wdzięczności, nawet w pieprzonej rodzinie!

Domyśliła się, że śni na jawie własne koszmary.
Odskoczyła jak kot, na cztery łapy, i zmrużyła wściekle oczy.
- To ja do kurwy nędzy! - wrzasnęła. - Spokojnie chłopcy!
Josh znów na nią natarł, zaślepiony furią ale Jill myślała nadzwyczaj chłodno i logicznie. Złapała nadgarstek brata, wykręciła boleśnie aż zarył policzkiem w betonową podłogę.
Chris patrzył na nią w ten sam niepokojący sposób co Josh i Jill skrzywiła się w wyrazie bezgranicznego rozczarowania. Miała nadzieję, że ból i jego wyrwie z narkotycznego marazmu.
- Chris? Jesteś tu ze mną? Byliście w jakimś transie ale chyba wracacie do siebie? Jesteśmy po tej samej stronie do cholery! Nie chcemy rzucać się sobie do gardeł, prawda?