| Słuchał jej słów świadom tego, że więcej skrywa niźli mówi, ale nie chciał z tym czynić nic. Jeśli wolą jej było zachować tak wiele w sekrecie nie czuł się predestynowany do tego by w życie jej z butami wchodzić. Czuł jednak, że zależy jej na tym by znaleźć powolne ucho, człeka który by wysłuchał ją całkowicie. I wiedział, że z racji swego charakteru może być wyjątkowym, jeśli nie jedynym powiernikiem jej sekretów. I wiedział, że i ona to wie.
- Pani – rzekł w chwili, kiedy wyrzuciła z siebie pytania pozostawione bez odpowiedzi, kiedy w końcu dała upust swej złości. – nie jestem w stanie udzielić odpowiedzi na stawiane przez Ciebie pytania, bo losem ludzkim rządzi dziwne fatum. Raz zbliża nas do tego co nam ważne i bliskie to znów kradnie nam to sprzed nosa. Wiem jednak, że o własne szczęście trzeba zawalczyć. Że nie ma co zdawać się na los. Jeśli więc mogę radzić.. zawalcz Pani. Ja zaś, ze swej strony obiecuję, że Ci dopomogę, jeśli tylko nie sprawi to, że zmuszony będę łamać zasady, którym hołduję, w co zresztą wątpię. Pomogę Ci Pani w czymkolwiek, co byś przedsięwzięła. Jednak jako odpłaty proszę o szczerość. Ten młodzian, który cię kocha tak bezgranicznie, za którego przyczyną dziś znalazłaś się przy tej leśnej kapliczce, kim jest? Czemu Ci się narzuca i co Cię z nim wiąże? Jeśli chcesz Pani by Ci radą i pomocą służyć, służył będę. Ale jeno wówczas, gdy Ty ze mną szczera będziesz…
Jean zawiesił głos, po czym nie naciskał już bardziej. Wiedział, że jeśli coś ma być powiedziane, to ona to powie. Jeśli zaś nie, zawsze mógł iść spać. W sumie, gdy się tak nad tym na chłodno zastanowił, tak było by lepiej.
. |