echidna

Kolejna, pasjonująca sesja nagrać z, a właściwie niestety bez udziału Patty Hill. Vivianne powoli zaczynała mieć tego dość. Patty wymykała im się, za każdym razem, gdy wydawało się, że już prawie ją mają, wymykała się. Nawet w tym zrujnowanym kościele, byli tak blisko, a jednak nie zdołali jej tam złapać, nie zastali jej. No po prostu… cholera brała.

Coś zadzwoniło w jej torebce. Vi zagłębiła się w swój prywatny burdelik celem odnalezienia grającego przedmiotu. Dopiero po dłuższej chwili zdołała go wydobyć z dna torby, spomiędzy przybornika do manicure, a śrubokręta i pęku kluczy. Dzwonił Richard, najwyraźniej w przeciwieństwie do brata i przyjaciółki nie zamierzał tak łatwo dać za wygraną.

- Co tam u ciebie? Wczoraj jakoś nie odbierałaś. Wszystko w porządku? - zaczął dyplomatycznie, jakby badał grunt.
- Tak, wszystko w porządku, tylko zapracowana jestem – odparła kobieta bez emocji. – Mój partner ulotnił się, więc cała sprawa na mojej głowie. A co u ciebie? Jak tam ważne sprawy pana mecenasa? - zapytała nieco żywiej chcą dać do zrozumienia, że faktycznie ją to interesuje.
- U mnie trochę luźniej. Trochę ganiania po sądach, trochę polubownych rozwiązań - zaśmiał się w odpowiedzi Watkins. – Dlatego myślałem co by znów cię gdzieś porwać.
- To zależy kiedy i na jak długo - odparła w zamyśleniu. – W czasie pracy nie dam rady.
- A na ile można? - spytał mężczyzna.- I kiedy?
- Kurcze, szczerze mówiąc to nie wiem. Nie wiem ile zejdzie mi z Prestonem - odparła niby przypadkiem wymieniając imię swego tymczasowego partnera. – To spora sprawa.
- Preston?- oczywiście wyłuskał z wypowiedzi imię mężczyzny.- Kto to?
- To... kolega z pracy - odparła kobieta ciesząc się, że adwokat połknął przynętę. – Pracujemy nad tym razem. Ale kto wie, może przydzielą mi go na stałe – zamyśliła się. – No nie ważne - dodała po chwili. – Ważne, że jestem bardzo zajęta i tylko dlatego zaniedbuję naszą znajomość.
- Czyżby konkurencja? - zażartował, acz czuć było w jego głosie nutkę zazdrości. Już wcześniej Vi zauważyła, że Richard bywa zaborczy, choć w łagodny sposób.
- No... o ile bandę popaprańców ganiających po mieście z niebezpiecznymi zabawkami można uznać za konkurencję, to owszem - odparła z dziwnym brzmieniem w głosie.
- Mówiłem o Prestonie - zaśmiał się Richard, po czym dodał – Pewnie teraz spędza z tobą dużo.
- No tak, faktycznie spędzamy teraz dużo czasu razem - przyznała śmiejąc się w duchu z kierunku, jaki przybrała ta rozmowa. – Ale póki co nie masz być o co zazdrosny - dodała pół żartem, pół serio. – Zresztą, podejrzewam, że niejedna młodziutka sekretareczka szanownych panów mecenasów jest dużo lepszym powodem do zazdrości niż Preston.
- W sumie, pewnie masz rację - wydawało się że to pytanie go zatkało. Szybko więc zmienił temat na inny. – To jak w sprawie tego spotkania. Kiedy będziesz miała czas i ile? I na co byś miała ochotę?
- Może do wieczora uda mi się wszystko załatwić. Więc umówmy się wstępnie na 18:00 na jakiś późny obiad, czy coś w tym stylu. A co do tego, na co mam ochotę. Hm... spraw mi niespodziankę. Liczę na twoją pomysłowość - odparła z nutką tajemnicy w głosie.
- W takim razie postaram się o coś pikantnego - odparł cicho Richard, po czym dodał. – W końcu, stęskniłem się za tobą.
- Też się za tobą stęskniłam - szepnęła do słuchawki Vivianne. – Ale tylko trochę - dodała zaraz żartobliwie. – To co? Do zobaczenia?
- Do zobaczenia, Vi. Zadzwoń o osiemnastej i daj znać, jak się wyrobisz ze sprawą - rzekł na koniec, po czym rozłączył się.

Mogła wrócić do pracy, a właściwie do dalszego, najwyraźniej bezsensownego oglądania nagrań z monitoringu. Na szczęście nie zostało jej zbyt wiele czasu, bowiem na 12:00 zapowiedziane było arcyważne zebranie w świetlicy, na którym musiała być.

Więc poszła na zebranie, wysłuchała tego, co inspektor Rook miał im do powiedzenia, przyjrzała się uważnie podobiźnie Brandona Mulwray’a, by z pewnym żalem stwierdzić, ze jest całkiem niczego sobie facetem, szkoda tylko, że szalonym. Po zebraniu zostało jej już niewiele czasu, więc zebrała swoje manatki i pojechała zmienić Prestona.


Jak Vi zdołała się przekonać, Preston już zadomowił się w ruinach kościoła. Podjadając pizzę i czytając gazety czekał na Patty, która – jak na złość – chyba wcale nie zamierzała się zjawić. Fox jednak zdawała się wcale tym nie przejmować. Był w świetnym humorze, a może po prostu dobrze ukrywał swoje prawdziwe uczucia.

- Nikt się nie zjawił, pewnie woli za dnia chodzić po mieście - rzekł na powitanie i podał jej kawałek pizzy mówiąc – Jadłaś już coś?
- Nie i umieram z głodu – odparła uśmiechają się życzliwie. Kiszki faktycznie już od dłuższego czasu grały jej marsza, najwyraźniej niedyspozycja spowodowana wczorajszym wypadem do baru już jej przeszła, a organizm się zregenerował i wrócił do swojego naturalnego trybu. – Widzę, nieźle się tu urządziłeś. Przytulnie, prawie jak w domu.
- W domu mam odtwarzacz płyt kompaktowych i bardzo wygodny tapczan - odparł żartobliwie Preston.- Ale tego już tu się nie da załatwić. - Wstał.- Przytulniej pewnie by się siedziało w samochodzie, ale cóż...
- Pewnie tak - odparła Vivianne. - Ach, zupełnie bym zapomniała. Na wydziale było zebranie. W sprawie jakiegoś Pana Błyskawicy, jeśli się nie mylę. Podobno uciekł z więzienia wojskowego. W dużym skrócie mówili, że jest szalony i niebezpieczny, i nie należy na niego polować samemu.
- Nie słyszałem jeszcze, żeby komukolwiek się udało uciec z takiej placówki – skomentował mężczyzna pocierając kciukiem podbródek. – Ale może nie pracuję wystarczająco długo.
- Ale jemu sie udało. Miejmy nadzieję, że szybko tam wróci – odparła kobieta zamyślając się na chwilę. – A póki co idź, ja posiedzę i poczekam na naszą małą Patty. Może będę miała więcej szczęścia, niż ty.
- Jasne...to kiedy cię zastąpić? O trzeciej? - upewnił się Preston.
- Jeśli zostawisz mi pizzę, możesz nawet o 16:30 - odparła z szelmowskim uśmiechem.
- Dobra..ale będę miał u ciebie dług - rzekł w odpowiedzi.- Masz chyba mój numer komórki?
- Mam - rzuciła, dla pewności zerkając do kontaktów w komórce. – A co do długu... nie omieszkam o nim przypomnieć w odpowiednim momencie - dodała tajemniczo uśmiechając się przy tym zadziornie i trochę kokieteryjnie.

Fox uśmiechnął się niepewnie...sam nie widząc, czy się bać czy cieszyć. Dodał więc – W razie czego dzwoń. Wpadnę tu jak najszybciej.

Widząc jego lekko zmieszaną minę, Vi uśmiechnęła się delikatnie, a potem rzuciła – Nie masz się czego bać, przecież nie zrobię ci krzywdy.
- To prawda... zbyt miła jesteś - rzekł z uśmiechem Preston.
- Nie no, potrafię pokazać pazurki, ale na to trzeba sobie zasłużyć - odparła tonem, z którego nie bardzo dało się wyczytać, czy owe pazurki mają być karą, czy może wręcz przeciwnie.
- To intrygujące... - rzekł żartobliwym tonem głosu. – Matka mnie zawsze ostrzegała przed tak zwanymi "dziewczynami z pazurem". Ale w tym przypadku nie bardzo jej słuchałem.
- W takim sprawach zazwyczaj się nie słucha matek i, jeśli tylko ma się trochę oleju w głowie, nie wychodzi się na tym źle. Czasem nawet bywa bardzo przyjemnie – odparła kobieta uśmiechając się przy tym wymownie.
- To prawda - odparł również się uśmiechnął. – Może przekonamy się kiedyś, jak nam by wyszło w takim przypadku.
- To jakaś propozycja? - zapytała patrząc na niego z ukosa.

Nie mogła się nadziwić, z jaką śmiałością z nim rozmawia. Chyba jednak trochę okłamała Richarda mówiąc, że nie ma powodu do zazdrości. Ale z drugiej strony… przecież jeszcze do niczego nie doszło. A nawet jeśli dojdzie… przecież nigdy nikomu nie składała żadnych deklaracji. Wolność była stanem, który ceniła sobie ponad wiele innych rzeczy i nie zamierzała tak łatwo z niego rezygnować.

- Kto wie... – Preston uśmiechnął się tajemniczo i rzekł – Pogadamy o tym przy najbliższej okazji...Miałem cię na film zabrać, pamiętasz? To do 16:30... może wtedy będę wiedział coś ciekawego w sprawie Patty i demona. - odszedł machając jej na pożegnanie.

No i została sama. Nie licząc gołębi, które co jakiś czas pojawiały się w budynku, najwyraźniej wlatywały przed jedno z powybijanych okien. Zabrała się do czytania pozostawionych przez Prestona gazet. Miała przed sobą wizję wielogodzinnego czekania w nadziej, że Patty się wreszcie zjawi i nie chciała czegoś stracić tylko dlatego, że zasnęła ze znudzenia.

 

__________________
W każdej kobiecie drzemie wiedźma, trzeba ją tylko w sobie odkryć.