Cytat:
Napisał Anonim  JanPolak: Problem polega na tym, że mogę podać milion szkiców, które prawdopodobnie nazwiesz topornymi. I każdy z nich będę mógł rozwinąć, a ty będziesz narzekał na język/styl/cośtam czego użyję. Jak już pisałem wcześniej: tworzę światy na bieżąco jak prowadzę gry. |
Ja też tak robię. Biorę motyw przewodni i "płynę z prądem", więc szczegółowe nie opisuję świata.
A zodialudzie byli toporni, bo opisałeś ich ciągiem w jednym akapicie, a taki strumień informacji jest niestrawny i trudny w odbiorze.
Ale chciałeś pomysłów, to mój z obecnego kwadransa:
Pisałem wcześniej o klimatach mezopotamsko-babilońskich, więc oto szkic „Gilgamesz RPG”. Gracze wcielają się w sumeryjskich bohaterów, królów miast, nadludzi i półbogów.
Większy jest nad wszystkich mężów Gilgamesz, w dwóch trzecich bogiem będący, w jednej trzeciej człowiekiem. Widok jego ciała jest niezrównany. Głowę jako byk nosi wysoko. Ciosu oręża jego z niczym nie zrównasz, drużyna jego staje na odgłos bębna. Bóg słońca go urodą obdarzył, niebieski Szamasz, a bóg burzy, Addu, męstwem obdarzył. Na ich obraz przez wielkich bogów stworzony boską siłę posiada. Pierś jego, powiadają, na dwanaście łokci szeroka, członek jego, powiadają, mierzy trzy łokcie.
Koncepcja jest taka, że w mechanice wprowadzamy odwrotną skalę trudności. Im łatwiejszych czynów podejmuje się bohater, tym ciężej ich dokonać, bo w jego naturze jest wielkość. I tu nie ma, że „napadają cię zbójcy”, heros sam wybiera sobie bohaterskie czyny. „Co dziś robimy: idziemy podbić Egipt, czy zapolować na stugłowego potwora?”
Nie wiem, czy to jest grywalne, ale taką koncepcję spłodziłem na szybko.