| Rosły mąż, który w pełni zaufał duchom przodków i naturze powoli i ostrożnie wszedł w obręb jednego, wielkiego pogorzeliska. Kilka domów jeszcze płonęło, z innych zawalonych unosił się czarny dym, drapiący w gardło i oczy. Kargan w milczeniu spoglądał na to, co pozostawili po sobie najeźdźcy. Wojownik z Północy był bowiem przekonany, że nic innego nie mogło być powodem tego okrucieństwa, którego właśnie był świadkiem. Porozrzucane bez ładu ciała nosiły na sobie znamię mordu, czego najlepszym dowodem był zwęglony trup z odciętą ręką, leżącą metr dalej, oraz dwa dziecięce truchła z wystającymi z pleców strzałami. Ślady, których szukał były. Ba, nikt nawet nie pomyślał by je zacierać. Wszędzie dostrzec można było końskie kopyta odbite w jałowej ziemi. Odciski butów również można było łatwo dostrzec i odnalezienie ich nie wymagało nawet specjalnych umiejętności.
Kargan nie potrafił zliczyć ilu było tych o duszy nieczystej, jadem wypełnionej, lecz był pewien, że mordercy znali się na rzeczy a wioska, którą ogołocili nie była pierwszą, która padła ofiarą. Przechadzając się pomiędzy spalonymi domostwami Kargan doszedł do wniosku iż pożar musiał zapanować wieczorem poprzedniego dnia.
Nagle wyczulone zmysły samotnego łowcy wychwyciły dźwięk zupełnie inny od tych towarzyszących pobojowisku. Na tle trzaskającego ognia i kraczących na niebie ptaków wojownik z Północy usłyszał kaszel niewielkiej istoty. Kaszel dobiegał z pod jednego z zawalonych domów, które przestały płonąć jakiś czas temu. Był przekonany iż to kaszel dziecka, lecz zarazem zdziwiony jakim prawem ów dziecko mogło przeżyć pod gruzami nie tylko zawalonego ale i spalonego domostwa.
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny! |