| -Ratunku!- krzyknął nagle piskliwy głosik, który wprawił Kargana w zakłopotanie. Rosły mąż nie bardzo wiedział, co też ma myśleć i uczynić. Był pewien, że głos należy do dziecka. Wiedział również iż pod spalonym i na dodatek zawalonym domu nikt nie mógł ocaleć. Czy zatem głos należał do nieszczęśliwej zjawy, która to nie była świadoma iż jej ciało umarło?
-Jesteśmy tutaj! Ratunku!- rozmyślania samotnego wędrowcy znów przerwał piskliwy głosik. Mężczyzna ostrożnie zbliżył się na skraj pogorzeliska rozglądając się uważnie, czy może nie jest to sprawka jakiegoś omamu sprawionego dużą dawką wdychanego powietrza, które aż poszarzało od gryzącego dymu, wszak szaman w rodzimej wiosce nieustannie bredził i miewał wizje wdychając opary z ziół, które sam zbierał i suszył.
-Jesteśmy tutaj, pod gruzowiskiem! Pomóż nam panie!- głos nie dawał za wygraną, zaś przerywany kaszlem dawał Karganowi znaki iż to nie duch, bo czy umarły miałby kłopoty z oddychaniem?
-W piwnicy panie! Pod klapą w podłodze!- wyjaśnił właściciel młodzieńczego głosu.
-Ojciec nas tu schował przed bandytami panie! Pomóż błagamy!- krzyczało dziecko, jednak Kargan wciąż miał wątpliwości. Jak to się bowiem stało iż chłopak nie udusił się po całej nocy wdychania trujących gazów z płonącego domostwa? Jak to się w ogóle stało iż ów komórka nie zajęła się ogniem. Samotny wędrowiec miał przed sobą dylemat, który musiał rozwiązać sam i sam musiał podjąć decyzję. Wszak wszystko miało swoje plusy i minusy. Nawet jeśli szlachetnie uwolni dziecię z pod gruzowiska to potem będzie musiał się nim zająć a to przecie nie łatwe zadanie.
__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny! |