| Profesor dostał zaproszenie jako nowy członek Rady. Podczas tego miesiąca wile się wydarzyło.... Przede wszystkim czuł iż bogowie chcieli pokazać mu jak ulotne jest życie. Jako chyba jedyny stracił komplet ludzi wszystkich pięciu jego towarzyszy. Zginął w tym jego wieloletni przyjaciel Klaus jego prawa ręka jeśli chodzi o ciemne interesy. Oraz Ryszard do którego Profesor ze względu na jego prostolinijność czuł sentyment. Swojego wynalazku zaś używał bardzo rzadko raz jeden raptem podczas oblężenia Rosenborga... I co? Gdy przyszło mu użyć go w tak ważnej chwili jak rzeź ludzi kolektora bogowie znów wkroczyli.... Obracając jego dziecko przeciw niemu.... Nie ma sprawiedliwości pomyślał.
Czuł to wyjątkowo podczas przemówień.... Gdy widział glorię bohaterów ratujących lorda. Ich uśmiechy ich samozadowolenie... Oni mimo że podjęli się z pozoru samobójczej misji nie stracili ani człowieka. Ani jednego....
Życie to dziwka dokończył swój wywód myślowy. Czas zacząć pracę od podstaw jak zawsze.... W tym momencie usłyszał przemówienie Kapitana. Było tak blisko jego uczuć po stracie kompanów że od razu przypadł mu do gustu. Widać że pyszałek, fircyk i bohater ale przynajmniej szczery. A to cenna moneta w tych czasach. Skinął na jednego ze swoich ludzi przy wyjściu.
Żołnierz w ciemnozielonej tunice ze złotym wilkiem w biegu na przodzie podszedł do kapitana. Pan Wolfborg chciałby z panem zamienił słowo kapitanie.
Kress wiedział iż Lord Berenger mianował tego starszego jegomościa członkiem Rady. Czemu tego nikt nie wyjawił... Jedyne co było powszechnie wiadomo to że Heinrich nie był tym zachwycony ale po rozmowie z Berengerem w cztery oczy ostatecznie się zgodził.... |