| Zajęliśmy ponownie swoje miejsca. Gnomka siedząca po przekątnej ode mnie zaczęła opowiadać swoją wersję wydarzeń. Pozostałem czujny i przygotowany. Ciąg dziwnych wydarzeń w przeciągu kilku minionych chwil nie dawał mi spokoju. Coś tu nie grało. Takie samo pudełko, a właściwie dwa takie same pudełka, ci zbrojnokuci - diabli ich nadali…
Gnomka zrobiła pauzę na przepłukanie spierzchniętego gardła. Jednak już po pierwszym łyku jasne się stało, że to nie była woda. Frida nagle jakby rozpłynęła się w powietrzu.
Eliksir niewidzialności.
Kolejny raz wszystko potoczyło się w błyskawicznym tempie. Nie chciałem popełniać kolejnego błędu i tworzyć tłoku w wąskim przejściu wagonu. Szansa na sensowny ruch pojawiła się w ułamku sekundy. W tym ułamku sekundy, który wystarczył mi na reakcję.
Siedzący bezpośrednio naprzeciw mnie Altan rzucił się tak zwanym szczupakiem w miejsce gdzie jeszcze przed chwila siedziała gnomka. Postanowiłem wykorzystać naturalnie podwyższoną zręczność charakterystyczną dla mojej rasy. Wyćwiczone mięśnie zapracowały jak powinny.
Skoczyłem na wprost nad ławeczką, na której jeszcze przed momentem siedział Altan. Gdy tylko moje stopy ponownie sięgnęły ziemi byłem już jedynie o jakiś metr od drzwi wagonu. Miałem nadzieję, że nawet, jeżeli nie zdążę swoją osobą zastawić drzwi to powinienem zdążyć zareagować, gdy uchylą się one i w jednym susie dopaść niewidzialnego uciekiniera. Kątem oka zauważyłem, że po przeciwnie stronie przy drugich drzwiach stał obserwujący przez szybę golemy Alaster.
Wydawało się, że sytuację mamy niemalże pod kontrolą.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |