| Stojąc przy drzwiach miałem idealny widok na cały wagon. Wydarzenia toczyły się błyskawicznie. Zbrojnokuci wstali i szli w naszym kierunku. Ile czasu nam jeszcze zostało zanim otworzą drzwi. Przez moją głowę galopował natłok myśli.
Czy oby na pewno potrzebujemy aż tak radykalnych kroków jak wysiadanie z pędzącego pociągu? I co my potem zrobimy na tym pustkowiu między stacjami – oczywiście jeżeli nie połamiemy sobie nóg lub innych kończyn? Może prościej by było błyskawicznie przemieścić się do wagonu przed nami i pozostałą część składu pociągu odłączyć. Zanim ktoś się zorientuję odjedziemy niezły kawałek drogi, a przynajmniej zbrojnokuci pozostaną za nami.
Nie wiedziałem tylko czy jesteś już na tyle zgrana drużyną by coś takiego wypaliło. A miało być to proste zadanie.
Otwierając drzwi do następnego wagonu krzyknąłem na tyle głośno by wszyscy mogli mnie usłyszeć.
- Trzymaj tego niewidzialnego uciekiniera na tyle mocno by nie uciekła. Znasz może magu jakieś zaklęcie, które może ze dwie minuty powstrzymałoby by te golemy to mielibyśmy szanse przedostać się do przodu i spróbować odłączyć resztę wagonów. Plan szalony, ale może przez swa nieobliczalność ma szanse powodzenia.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |