lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Qumi · 12-02-2011, 20:50

Popołudnie – 13 Mitrul 1385

Las Lethyr

Strzał Sairusa był co prawda wymierzony idealnie, prosto w serce królikopodobnego stworzenia, ale w ostatniej chwili stwór zorientował się, że coś leci w jego stronę, i bynajmniej nie jest to nic przyjemnego, zrobił unik… i skończył tylko z otarciem. Strzała zahaczyła o ciało Al’Mi-Raj, ale nie wbiła się w nie. Przestraszony, zaskoczony, zawarczał na Sairusa obnażając swoje niezbyt przyjemne zęby…

Kiedy zauważył jednak że jego prześladowca nie jest sam szybko się odwrócił i uciekł w las. Był szybki, ale jeśli ktoś za nim od razu pobiegnie to powinien go złapać. Był tylko pewien problem, Al’Mi-Raj polują w grupie i niewiadomo jak duża jest ta grupa. Nie było jednak czasu na dyskusje, tylko na szybkie decyzje.

Cozart na początku żywo zainteresowany złotem za róg Al’Mi-Raj kiedy zobaczył ząbki bestii przełknął głośno ślinę.

-To ja może jednak zostanę popilnować wozu, w grupie polują tak?- spytał się Antary.

Sybilla również nie wykazywała zainteresowania pogonią, tylko wzruszyła ramionami.

-Nie mam nic przeciwko- powiedziała krzywiąc się nieco w stronę Cozarta.

Czas mijał, decyzję trzeba było podjąć teraz albo nigdy! I wyszło to drugie. Nikt nie ruszył za królikopodobnym stworzeniem, które zresztą tak szybko biegło, że nikt nie miał raczej szans go dogonić.

Sybilla wzięła głęboki wdech.

-Skoro to już mamy za sobą… Cozart będzie „pilnował” wozu, a my ruszamy w las. To chyba niedaleko...

Kierunek, który obrała był inny niż Al’Mi-Raj, więc okazja za złapanie tego rzadkiego osobnika chyba na zawsze zniknęła. Ścieżka była niezbyt wyzywająca, choć las zacieśniał się i robił coraz gęstszy. Liście zasłaniały słońce i tylko nieliczne promienie były stanie spocząć na leśnym runie. Każdy metr z dala od wozu oznaczał, że trzeba będzie dalej nieść ciała, choć to i tak lepiej niż nieść je przez całą drogę do miasta.

Minęło jakieś półgodziny, żadnych niespodzianek po drodze, aż w końcu przed grupą ukazała się mała polana… na niej ruiny jakiejś wieży. Była tam nawet wydeptana droga, choć dość stara i zarośnięta.

-To tu. W tej wieży są ciała… musimy być ostrożni, ludzie którzy zabili tych strażników mogą być wciąż w wieży.- dodała –Wizja nie jest jasna co do tego czy tam są, zabójcy znaczy się.

12-02-2011, 20:50	#27
Qumi Reputacja: 1	Popołudnie – 13 Mitrul 1385 Las Lethyr Strzał Sairusa był co prawda wymierzony idealnie, prosto w serce królikopodobnego stworzenia, ale w ostatniej chwili stwór zorientował się, że coś leci w jego stronę, i bynajmniej nie jest to nic przyjemnego, zrobił unik… i skończył tylko z otarciem. Strzała zahaczyła o ciało Al’Mi-Raj, ale nie wbiła się w nie. Przestraszony, zaskoczony, zawarczał na Sairusa obnażając swoje niezbyt przyjemne zęby… Kiedy zauważył jednak że jego prześladowca nie jest sam szybko się odwrócił i uciekł w las. Był szybki, ale jeśli ktoś za nim od razu pobiegnie to powinien go złapać. Był tylko pewien problem, Al’Mi-Raj polują w grupie i niewiadomo jak duża jest ta grupa. Nie było jednak czasu na dyskusje, tylko na szybkie decyzje. Cozart na początku żywo zainteresowany złotem za róg Al’Mi-Raj kiedy zobaczył ząbki bestii przełknął głośno ślinę. -To ja może jednak zostanę popilnować wozu, w grupie polują tak?- spytał się Antary. Sybilla również nie wykazywała zainteresowania pogonią, tylko wzruszyła ramionami. -Nie mam nic przeciwko- powiedziała krzywiąc się nieco w stronę Cozarta. Czas mijał, decyzję trzeba było podjąć teraz albo nigdy! I wyszło to drugie. Nikt nie ruszył za królikopodobnym stworzeniem, które zresztą tak szybko biegło, że nikt nie miał raczej szans go dogonić. Sybilla wzięła głęboki wdech. -Skoro to już mamy za sobą… Cozart* będzie „pilnował” wozu, a my ruszamy w las. To chyba niedaleko...* Kierunek, który obrała był inny niż Al’Mi-Raj, więc okazja za złapanie tego rzadkiego osobnika chyba na zawsze zniknęła. Ścieżka była niezbyt wyzywająca, choć las zacieśniał się i robił coraz gęstszy. Liście zasłaniały słońce i tylko nieliczne promienie były stanie spocząć na leśnym runie. Każdy metr z dala od wozu oznaczał, że trzeba będzie dalej nieść ciała, choć to i tak lepiej niż nieść je przez całą drogę do miasta. Minęło jakieś półgodziny, żadnych niespodzianek po drodze, aż w końcu przed grupą ukazała się mała polana… na niej ruiny jakiejś wieży. Była tam nawet wydeptana droga, choć dość stara i zarośnięta. -To tu. W tej wieży są ciała… musimy być ostrożni, ludzie którzy zabili tych strażników mogą być wciąż w wieży.- dodała –Wizja nie jest jasna co do tego czy tam są, zabójcy znaczy się.