lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [WFRP Storytelling] To było dawno i nieprawda...

arm1tage · 15-02-2011, 09:08

Cisza...

Grobowa cisza, która zapadła gdy pandemonium skończyło się i wybrzmiała już klątwa rzucona przez usta starca.

Skryptorium...?! Jak się właściwie tu znalazł? Jaczemir pamiętał dobrze, jak nachylony nad pergaminem przelewa słowo za słowem na pergamin leżący na stole, tamtym stole we własnej komnacie. Ucieczka, szaleńcza ucieczka po zamkowych korytarzach, z wyciem upiorów nad głowami. Tak, pamiętał to też, ale to już jakby nie było do końca jego udziałem - jakby obserwował to oczyma innych uciekających w popłochu, jakby nad ich głowami... Koszmar śmierci, panoszącej się po zamku i obrazy martwych ludzi.�- Niektórzy z nich byli mu całkiem już bliscy, jak Inga, jak ten młody wartownik którego zdążył nawet nieco polubić, a mimo to...Mimo to z pewnego rodzaju obojętnością pamiętał ich zmasakrowane ciała, zupełnie jakby mu się to tylko przyśniło i budził się, wiedząc że zaraz znów zobaczy ich całych i zdrowych...

Jak do tego doszło?

Popatrzył na innych, przesunąwszy się niespokojnie na krześle. Zgrzyt. Arwid Daree nie to siedział, niż to leżał - zaciśnięte mocno zęby aż zgrzytały, podbródek drgał, starzec trwał z pięścią wciąż ściśniętą i opartą o grube drzwi. Oczy miał zamknięte, właściwie tylko poruszająca się wolno pierś świadczyła o tym, że tli się w nim jeszcze życie. Twarz miał bladą, kamienną i mokrą. Od łez, albo od potu, wyciśniętego bo umysł zmusił stare, wysłużone ciało do nagłego i potężnego wysiłku.

Liselotte, obrócił głowę. Na twarzy dziewczyny kwitło jeszcze niedowierzanie, niedowierzanie i strach, który spinał jej młode ciało jak rozgrzane kleszcze w katowni. Nie wyglądała najlepiej, pomyślał Jaczemir. A gdy pieśniarka uśmiechnęła się nagle, kislevczyk wiedział że nie oznacza to nic dobrego.

Uśmiech zniknął tak nagle jak się pojawił, a jednocześnie zaskakująco szybko dziewczyna zerwała się z podłogi. Z jej ust wydobył się wtedy krzyk tak straszliwy i przejmujący, że konkurować mógł z wyciem upiorów które wciąż mieli w pamięci. Noga, jakby nie należała do właścicielki, kopnęła z mocą w krzesło, które wywróciło się z hukiem.

- Nie!!! - zawyła znowu, zaciskając pięści i unosząc wzrok ku górze - Dlaczego...?!!! Com takiego uczyniła?!!! Przeklęty zamek!!! Przeklęty Vautrin!!! Przeklęty cesarz!!!

Daree nie zareagował, nadal smutno wpatrzony w drzwi.

- Liselotte...- odezwał się Jaczemir.

- Zostaw mnie!!!- szarpnęła głową i zaświeciła mu w twarz obłąkanym niemalże spojrzeniem - Wszyscy mnie zostawcie!!!

Rzuciła się jak lwica, z determinacją. Świecznik frunął jakby nic nie ważył, huknął o kamienną ścianę...Złapała krzesło, z przeciągłym piskiem uderzyła nim o stół. Jaczemir zasłonił się przed lecącymi drzazgami, a potem przed połamanymi nogami krzesła którymi dziewczyna ciskała gdzie popadnie. Gdy podniósł wzrok znad ramion, Liselotte chwytała już stół i szarpnęła mi mocno do góry, pergaminy poleciały w powietrze, jeden kałamarz rozstrzaskał się o podłogę a w tym miejscu zaraz pojawiła się piękna czarna połyskująca plama. Dziewczyna przez moment była niczym ta śnieżna zawieja, krzyczała coś łapiąc za kolejne krzesło, potem łupnęła i nim z wściekłością o ścianę, raz i drugi...Zatrważający był bezruch, z jakim Arwid przyjmował ten nagły i niszczycielski wybuch, nawet się nie odwrócił. Jaczemir, oniemiały, zasłonił się odruchowo spodziewając się że i tymi fragmentami mebli kobieta będzie rzucała, ale nieoczekiwanie zawisły one w rękach dziewczyny. Ona sama, dysząc ciężko usiadła nagle tak jak stała, kawałki krzesła wysunęły się jej z rąk ze stukotem uderzając o posadzkę...

- Ja...- wściekłość na jej młodej twarzy przygasała, ustępując miejsca rozpaczy - ...ja już nie mogę...Nie mogę być...Nie mogę tego znieść...Nie będę...
Po jej twarzy spływały łzy...Oparła się o ścianę, zaplatając ręce na ściśniętych kolanach i wtedy jej oblicze stężało, a oczy znieruchomiały i tylko usta poruszały się jeszcze nieznacznie choć nie dało się nic posłyszeć...
- Liselotte...- podnosił się powoli Jaczemir.

Nie reagowała...

15-02-2011, 09:08	#214
arm1tage Reputacja: 1	Cisza... Grobowa cisza, która zapadła gdy pandemonium skończyło się i wybrzmiała już klątwa rzucona przez usta starca. Skryptorium...?! Jak się właściwie tu znalazł? Jaczemir pamiętał dobrze, jak nachylony nad pergaminem przelewa słowo za słowem na pergamin leżący na stole, tamtym stole we własnej komnacie. Ucieczka, szaleńcza ucieczka po zamkowych korytarzach, z wyciem upiorów nad głowami. Tak, pamiętał to też, ale to już jakby nie było do końca jego udziałem - jakby obserwował to oczyma innych uciekających w popłochu, jakby nad ich głowami... Koszmar śmierci, panoszącej się po zamku i obrazy martwych ludzi.�- Niektórzy z nich byli mu całkiem już bliscy, jak Inga, jak ten młody wartownik którego zdążył nawet nieco polubić, a mimo to...Mimo to z pewnego rodzaju obojętnością pamiętał ich zmasakrowane ciała, zupełnie jakby mu się to tylko przyśniło i budził się, wiedząc że zaraz znów zobaczy ich całych i zdrowych... Jak do tego doszło? Popatrzył na innych, przesunąwszy się niespokojnie na krześle. Zgrzyt. Arwid Daree nie to siedział, niż to leżał - zaciśnięte mocno zęby aż zgrzytały, podbródek drgał, starzec trwał z pięścią wciąż ściśniętą i opartą o grube drzwi. Oczy miał zamknięte, właściwie tylko poruszająca się wolno pierś świadczyła o tym, że tli się w nim jeszcze życie. Twarz miał bladą, kamienną i mokrą. Od łez, albo od potu, wyciśniętego bo umysł zmusił stare, wysłużone ciało do nagłego i potężnego wysiłku. Liselotte, obrócił głowę. Na twarzy dziewczyny kwitło jeszcze niedowierzanie, niedowierzanie i strach, który spinał jej młode ciało jak rozgrzane kleszcze w katowni. Nie wyglądała najlepiej, pomyślał Jaczemir. A gdy pieśniarka uśmiechnęła się nagle, kislevczyk wiedział że nie oznacza to nic dobrego. Uśmiech zniknął tak nagle jak się pojawił, a jednocześnie zaskakująco szybko dziewczyna zerwała się z podłogi. Z jej ust wydobył się wtedy krzyk tak straszliwy i przejmujący, że konkurować mógł z wyciem upiorów które wciąż mieli w pamięci. Noga, jakby nie należała do właścicielki, kopnęła z mocą w krzesło, które wywróciło się z hukiem. - Nie!!! - zawyła znowu, zaciskając pięści i unosząc wzrok ku górze - Dlaczego...?!!! Com takiego uczyniła?!!! Przeklęty zamek!!! Przeklęty Vautrin!!! Przeklęty cesarz!!! Daree nie zareagował, nadal smutno wpatrzony w drzwi. - Liselotte...- odezwał się Jaczemir. - Zostaw mnie!!!- szarpnęła głową i zaświeciła mu w twarz obłąkanym niemalże spojrzeniem - Wszyscy mnie zostawcie!!! Rzuciła się jak lwica, z determinacją. Świecznik frunął jakby nic nie ważył, huknął o kamienną ścianę...Złapała krzesło, z przeciągłym piskiem uderzyła nim o stół. Jaczemir zasłonił się przed lecącymi drzazgami, a potem przed połamanymi nogami krzesła którymi dziewczyna ciskała gdzie popadnie. Gdy podniósł wzrok znad ramion, Liselotte chwytała już stół i szarpnęła mi mocno do góry, pergaminy poleciały w powietrze, jeden kałamarz rozstrzaskał się o podłogę a w tym miejscu zaraz pojawiła się piękna czarna połyskująca plama. Dziewczyna przez moment była niczym ta śnieżna zawieja, krzyczała coś łapiąc za kolejne krzesło, potem łupnęła i nim z wściekłością o ścianę, raz i drugi...Zatrważający był bezruch, z jakim Arwid przyjmował ten nagły i niszczycielski wybuch, nawet się nie odwrócił. Jaczemir, oniemiały, zasłonił się odruchowo spodziewając się że i tymi fragmentami mebli kobieta będzie rzucała, ale nieoczekiwanie zawisły one w rękach dziewczyny. Ona sama, dysząc ciężko usiadła nagle tak jak stała, kawałki krzesła wysunęły się jej z rąk ze stukotem uderzając o posadzkę... - Ja...- wściekłość na jej młodej twarzy przygasała, ustępując miejsca rozpaczy - ...ja już nie mogę...Nie mogę być...Nie mogę tego znieść...Nie będę... Po jej twarzy spływały łzy...Oparła się o ścianę, zaplatając ręce na ściśniętych kolanach i wtedy jej oblicze stężało, a oczy znieruchomiały i tylko usta poruszały się jeszcze nieznacznie choć nie dało się nic posłyszeć... - Liselotte...- podnosił się powoli Jaczemir. Nie reagowała... __________________ MG: "Widzisz swoją rodzinną wioskę potwornie zniszczoną, chaty spalone, swoich znajomych, przyjaciół z dzieciństwa leżących we własnej krwi na uliczkach." Gracz: "Przeszukuję. "