Yzurmir

– Hej! – krzyknął Dieter, wchodząc z powrotem do sali i słysząc gości. – Trzeba stosownie pożegnać zmarłego, prawda? To chyba taki zwyczaj. – Zaśmiał się, siadając przy jednym ze stolików. Po chwili jednak nagle spoważniał i dodał: – Naprawdę. Toast za Ottona Gesslera!

Oprychy wpadły do karczmy, gdy Lönner zaczynał właśnie opowiadać, jak bardzo kochał wuja, mimo że nie widywali się często. Chłopak obserwował ich, lecz po chwili wstał i podszedł do zbrojnych mężczyzn z pogodnym wyrazem twarzy.
– Oczywiście, że spłacimy dług, ale sami muszą panowie przyznać, że to niemała kwota, bo to dość niemała kwota zaiste. Za co właściwie Otto był wam winien tyle złota?

Powiedział to wszystko jednym tchem, a potem podchwycił pomysł Enmy Rivers.
– Tak, panowie, chodźcie, napijecie się może? Tak? Nie? Jestem pewien, że to wprowadzi naprawdę miłą, przyjacielską atmosferę.