Rozdział IV
Wyruszacie w góry. Chcecie zakończyć to co raz zaczęliście. Jesteście przekonani, że gdzieś tam w skalnych, zapomnianych przez świat odstępach znajdziecie odpowiedź na trapiące was pytania. Wszystkie te tajemnice zaczęły wam już mocno grać na nerwach. W pewnym momencie przestały być tylko popłatnym zadaniem. Stały się wyzwaniem. Wyzwaniem, którego wasza ambicja nie pozwala zostawić w spokoju.
Osadę zostawiacie daleko w tyle. Problem z Anabel i Jagodą rozwiązał się samoistnie. Obie zmęczone walką kobiety zaczęły bowiem w pewnym momencie płakać. Co więcej, uczucie żalu po stracie ukochanego zbliżyło je do tego stopnia, że się do siebie przytuliły. Cóż, mówi się, że nic tak nie zbliża ludzi jak wspólni wrogowie i wspólne tragedie. Kto wie? Może w przyszłości zostaną nawet przyjaciółkami.
Pogoda w górach potrafi być skrajnie nieprzewidywalna. Nie inaczej jest tym razem. Przed chwilą słoneczna i spokojna, jak na zawołanie zmieniła się w lodową, sypiącą śniegiem nawałnicę. Widoczność zmniejszyła się do dwóch metrów. Szum wiatru zaczął zagłuszać wszystko, nawet wasze krzyki. Zakrywacie twarze płachtami płaszczy. W tej piekielnej zawiei z ledwością łapiecie oddech. Przedzierając się przez zaspy udaje wam się w końcu dotrzeć do znajdującej się nieopodal skalnej wnęki. Miejsca jest niewiele toteż siadacie ściśnięci obok siebie. Nie macie innego wyjścia jak przeczekać złą pogodę. Miejsce zaznaczone na mapie zdaje się być niedaleko. Być może to ostatnia chwila by przygotować się na to co was tam może spotkać. Przed odejściem dostaliście od zaprzyjaźnionych osób parę drobiazgów. Kapłan podarował wam flakoniki z
wodą święconą (3 Sztuki). Natomiast karczmarka małe
mikstury wybuchowe (2 sztuki) oraz
miksturę niewrażliwości (1 sztuka).