| Ushi dopiero po chwili spojrzała na swą lekko mokrą dłoń po czym szybko maskując niesmak na twarzy przyjrzała się krasnoludowi. Zastanawiała się właśnie na ile sobie może pozwolić w tej pieśni... po czym uśmiechnęła się do siebie wpadając na jedną zasłyszaną... i wydawało by się - na tę okazję - dobrą.
- Mam jednak nadzieję że nie wyobrażasz sobie że będę śpiewała o obcinaniu elfickich uszu, czy przez większość czasu powtarzała "złoto, złoto, złoto...", ale myślę - tu nachyliła się do krasnala i konspiracyjnym, przyciszonym głosem kontynuowała - że mogłabym... - rozejrzała się tajniacko, sprawdzając czy ktoś nie podsłuchuje, jak by miała mu przekazać bardzo tajną wiadomość (włożyła w to małe przedstawienie tyle aktorskiego fachu ile tylko zdołała). Wróciła wzrokiem na twarz kupca i zaczęła cicho....
- Przynoszę przypowieść potworną prawdziwie, zaczęta od plotki, urosła straszliwie. Człek, rumak i krąg są zaś jej tematem, ruszajmy więc dalej z naszym poematem.
Coś się zdarzyło w kręgu przy farmie,
Że przez to bardzo przędziemy marnie.
Skąd w miejscu i pełnym uroku?
Wzięła się bestia zrodzona z mroku.
Śmierć i zniszczenie się za nim przemieszcza,
Gdy po cię przyjdzie to w kilt się zeszczasz.
Jest wielki i silny, więc chyba już jasne,
O Nuckelavee pieśń to jest właśnie.
Nuckelavee, O Nuckelavee,
Tyś wielki, zły i parszywy.
Cóż to za człowiek uwolnił cię,
To pewnie kretyn straszliwy.
O Nuckelavee, to jasne jest przeca,
Że groza twa siedzi mi właśnie na plecach.
Po wiosce zgliszcza, zaś karczma zburzona,
Jak piwa zabrakło, starszyzna wkurzona.
Więc kiedy znajdziemy gagatka tego,
Spętamy go za jajca jego,
Kręciem nim będziem, aż się porzyga.
UGH! AGH!
I już się nam nie wymiga. Hej! |